Kreacjonistyczna (dez)informacja

Kreacjoniści łatwego życia nie mają. Chociaż, jak już niejednokrotnie wspominaliśmy, wbrew swojej nazwie, sekta ta raczej nie zajmuje się kreacjonizmem, bo de facto nic takiego jak „teoria kreacjonizmu” nie istnieje, skupiając się wyłącznie na atakowaniu (neo)darwinowskiej teorii ewolucji, ale i nawet to, wydawałoby się łatwe zadanie nastręcza im wielu niespodziewanych trudności. Są owe trudności dwojakiej natury. Przede wszystkim neodarwinowska teoria ewolucji cechuje się pewną zwodniczą prostotą. Wielu z tych, którzy znają ją jedynie ze słyszenia, przy czym nie dotyczy to tylko kreacjonistów, ale także np. świeckich humanistów, wydaje się, że ją rozumieją, a w rzeczywistości mają o niej zupełnie fałszywe pojęcie. Popularne jest przekonanie, jakoby według teorii ewolucji złożone adaptacje powstawały na skutek „przypadku”, często też domaga się od ewolucji wyjaśnienia powstania życia na Ziemi. Ewolucja jednak, mimo że koncepcyjnie prosta, jest zarazem kompletnie nieintuicyjna i to powoduje mnóstwo nieporozumień. Druga strona problemu, to fakt, że ewolucja jest tylko drobną częścią krajobrazu naukowego i jest niesłychanie mocno osadzona i powiązana z innymi działami nauki, w tym tak wydawałoby się odległymi od biologii, jak fizyka jądrowa, kosmologia, czy choćby rachunek prawdopodobieństwa. Zatem nie da się atakować i podważać samej tylko ewolucji, bez zakwestionowania innych dziedzin nauki, docelowo bez zanegowania nauki jako całości. I trzeba też przyznać, że przynajmniej część kreacjonistów jest tu konsekwentna i tak właśnie czyni, czego widocznym objawem jest określanie, dyskredytującym w kreacjonistycznej nowomowie, mianem „ewolucjoniści” wszystkich naukowców, od fizyków teoretycznych, po biochemików. Czyniący tak kreacjoniści nie udają zatem, że są czymś innym niż tylko jedną z wielu antyracjonalnych, antynaukowych i, czego w Polsce ze zrozumiałych powodów starają się nie eksponować, antykatolickich sekt.

Istnieją jednak kreacjoniści, którzy stosują bardziej wyrafinowaną socjotechnikę. Usiłują oni stworzyć wrażenie, że (neo)darwinowska teoria ewolucji jest fałszywa nie tylko dlatego, że jest sprzeczna z objawionymi przez kreacjonistycznych guru dogmatami, ale że jest fałszywa na gruncie naukowym. Twierdzą oni, że naukowcy już dawno TE „obalili”, a tylko spisek „materialistycznych fundamentalistów” nie dopuszcza do obwieszczenia tego faktu opinii publicznej. Samemu temu „obalaniu” poświęciliśmy już odrębny esej, teraz zaś przyjrzymy się kreacjonistycznym argumentom „naukawym”, mającym świadczyć o fałszywości neodarwinizmu.

Jedną z ulubioną przez kreacjonistów metod jest używanie, a ściślej rzecz biorąc nadużywanie, rachunku prawdopodobieństwa. Często przywoływanym w kreacjonistycznej publicystyce „argumentem”, jest rzekoma niemożność powstania białka, oczywiście, tak jak to być sobie życzyli kreacjoniści, na drodze „przypadku”, a tym samym niemożność powstania życia w ogóle. Ponieważ, twierdzą kreacjoniści, nawet bardzo proste białko składa się z wielu setek aminokwasów, a wszystkich możliwych aminokwasów jest 20, zatem prawdopodobieństwo „przypadkowego” powstania białka złożonego choćby tylko ze stu aminokwasów wynosi (1/20)^100, czyli 1:1,27*10^130, co jest wartością tak absurdalnie małą, że właściwie w naszym Wszechświecie niemożliwą. W tym białkowym argumencie kumuluje się wiele różnych błędów, czy może raczej celowych oszustw. Także to, że życie, wbrew twierdzeniu Engelsa i kreacjonistów (ciekawe, choć nie zaskakujące pokrewieństwo ideologiczne), nie jest „formą istnienia istot białkowych”. Oraz naturalnie to, że ewolucja nie działa „przypadkowo”. Nawet jednak pomijając te kwestie i tak to obliczenie jest błędne. Zakłada bowiem że przyłączenie każdego kolejnego aminokwasu jest jednakowo prawdopodobne. Tak jednak twierdzić może kompletny chemiczny ignorant. Posługując się dokładnie takim samym rozumowaniem, można udowodnić, że dowolny związek chemiczny, przykładowo woda, czy amoniak, nie mógł powstać „przypadkowo”, zatem „ktoś go musiał wymyślić”.

Ulubionym jednak konikiem kreacjonistów jest nie rachunek prawdopodobieństwa, tylko termodynamika, a ściślej druga zasada termodynamiki, mówiąca, że nie jest możliwe samorzutny wzrost uporządkowania danego układu. W fizyce miarą uporządkowania jest wielkość zwana entropią, zatem II zasada termodynamiki stwierdza po prostu, że entropia nie może samorzutnie maleć. Ponieważ teoria ewolucji postuluje możliwość (wbrew temu co twierdzą na ten temat kreacjoniści wcale nie konieczność) powstania większej złożoności (np. organizmów wielokomórkowych) z mniejszej złożoności (organizmów jednokomórkowych), stoi zatem w sprzeczności z II zasadą termodynamiki. A skoro jakaś teoria naukowa jest sprzeczna z termodynamiką, nie może tym samym być prawdziwa. Oto kolejne, sto dwudzieste dziewiąte ostateczne obalenie teorii ewolucji. A ponieważ żaden naukowiec, czyli w kreacjonistycznym żargonie „ewolucjonista”, jakoś tej ewidentnej sprzeczności nie zauważył, mamy równocześnie dowód na istnienie szeroko zakrojonej zmowy „ewolucjonistów”.

Trzeba jednak przyznać, że kreacjoniści wybrali sobie wyjątkowo niewdzięczne pole do popisu, bo pojęcie entropii, jak i w ogóle sama termodynamika należą do wyjątkowo trudnych koncepcyjnie, chociaż prostych rachunkowo, działów fizyki i łatwo się w nich pogubić. Nie dziwi więc fakt, że kreacjoniści, nie będący przecież fanami nauki, pogubili się w niej doszczętnie. II zasada termodynamiki, owszem twierdzi, że entropia nie może zmaleć, ale dotyczy to tylko układów izolowanych. Tymczasem jedynym znanym nam naprawdę izolowanym układem, jest Wszechświat jako całość, a i to nie wiadomo, czy na pewno. Termodynamika ma jeszcze inną słabość, nie wiadomo bowiem do końca w jaki sposób oddziaływuje z grawitacją, którego to oddziaływania nie można we Wszechświecie zaniedbać. Prowadzi to do przezabawnych kreacjonistycznych enuncjacji, opisanych szczegółowo np. w książce „Na bezdrożach teorii ewolucji” autorstwa niejakiego Johnsona, jakoby to termodynamika uniemożliwiała tworzenie gwiazd, galaktyk i układów planetarnych. No bo przecież gaz w przestrzeni kosmicznej powinien się „samorzutnie” rozpraszać i oziębiać, a nie jak chcieliby „ewolucjoniści” (astronomowie to też „ewolucjoniści”) skupiać i rozgrzewać. Odkładając jednak ten problem na bok i tak należy zauważyć, że typowo dla nich, kreacjoniści bardzo oszczędnie gospodarują prawdą. Ziemia nie jest układem izolowanym, zatem w jej obrębie entropia może zmaleć, np. poprzez powstanie i ewolucję życia, nie łamiąc w żadnej mierze II zasady termodynamiki. Rozpatrując problem ilościowo, wiemy, że Ziemia otrzymuje od Słońca 110 mln gigawatów promieniowania o temperaturze 6000 K. Równocześnie taka sama ilość promieniowania, ale o temperaturze 250 K zostaje wysłana w kosmos. W ciągu każdej sekundy zatem ziemska entropia zmniejsza się o 110mln/250 – 110mln/6000 = 422 tys GJ/K. Jak widać jest tu szerokie pole do powstania lokalnych podukładów, czyli po prostu organizmów żywych, zmniejszających swoją entropię. Powstanie i rozwój życia na Ziemi jest całkowicie zgodny z termodynamiką.

Kreacjoniści nie poprzestają jednak tylko na entropii. Istnieje ich odłam, zwany ID, nie negujący istnienia zmian ewolucyjnych, ale tylko tych zachodzących w stronę, jak to nazywają, „degeneracji”, czyli uproszczenia fenotypu, czego przykładem jest zanik oczu u form jaskiniowych, czy utrata przez strusie zdolności do lotu. Ewolucja „progresywna”, czyli dająca w efekcie zwiększenie komplikacji, nadal miałaby być niemożliwa. Dlaczego? Otóż dlatego, że wymagałoby to powstania nowych genów odpowiedzialnych za nowe adaptacje, czyli zwiększenia ilości informacji zawartych w DNA. I co w tym dziwnego, można by się zapytać? Tutaj właśnie tkwi haczyk. Takie zwiększenie ilości informacji w układzie jest wg kreacjonistów niedopuszczalne. Kreacjoniści stworzyli tym samym nowe, nieznane do tej pory w fizyce, prawo. Prawo Zachowania Informacji (PZI).

Informacja miałaby zatem wg kreacjonistów podlegać tym samym prawom zachowania, co moment pędu, czy energia. A ponieważ DNA istot żywych zawiera mnóstwo informacji, zatem „ktoś musiał go zaprojektować” i od momentu stworzenia informacja z układu mogłaby tylko wyciekać i rozpraszać się prowadząc do „ewolucji degeneracyjnej”. Oto kolejne, sto trzydzieste ostateczne obalenie teorii ewolucji. A ponieważ żaden naukowiec, czyli w kreacjonistycznym żargonie „ewolucjonista”, jakoś tej ewidentnej sprzeczności nie zauważył, mamy równocześnie kolejny dowód na istnienie szeroko zakrojonej zmowy „ewolucjonistów”.

Na nieszczęście kreacjonistów jednak, pojęcie informacji jest w nauce zdefiniowane równie ściśle i jednoznacznie, co pojecie pędu, czy ładunku elektrycznego. Informacja zawarta w jakimś wydarzeniu o prawdopodobieństwie zajścia P wynosi

I = log₂(1/P)

Ponieważ kod DNA jest czwórkowy, a nie dwójkowy, to w zastosowaniach biologicznych podstawą logarytmu powinno być 4, ale nie ma to żadnego znaczenia dla samej idei. A teraz uwaga. To, o czym kreacjoniści, czy to z niewiedzy, czy to z bardzo ekonomicznego podejścia do prawdy, (w przypadku kreacjonistów nigdy nie wiadomo, z którym przypadkiem ma się do czynienia) nie wspominają, to fakt, że pojęcie informacji jest nierozerwalne związane z również molestowanym przez nich pojęciem entropii. Ściśle rzecz biorąc, entropia (H) jakiegoś układu jest wartością oczekiwaną (nadzieją matematyczną) informacji w tym układzie zawartej. Czyli

H = P*log₂(1/P)

Rozważmy teraz najprostszy możliwy układ, złożony tylko z dwóch rozłącznych wydarzeń o prawdopodobieństwach odpowiednio P, oraz 1-P

Informacja zawarta w tym układzie wynosi:

I = log₂(1/P)+log₂(1/(1-P))

A entropia tego układu

H = P*log₂(1/P)+(1-P)*log₂(1/(1-P))

Zobaczmy teraz na wykresie jak entropia i informacja zmieniają się w zależności od prawdopodobieństwa P

Wynik jest oczywisty. Informacja jest najmniejsza tam, gdzie entropia jest największa i rośnie, w dodatku nieproporcjonalnie szybko, wraz ze spadkiem tejże entropii. Skoro więc wykazaliśmy, że w układach otwartych, takich jak oświetlana przez Słońce Ziemia, entropia może spontanicznie maleć, naturalnie kosztem wzrostu entropii poza tym układem, w tym przypadku entropii Słońca, to oznacza to tym samym, ze wraz ze spadkiem entropii, ilość informacji zawarta w układzie wzrasta. Czyli ewolucja „progresywna”, wzrost komplikacji organizmów żywych, powstawanie nowych organów i dostosowań, jest jak najbardziej zgodna z tym, co wiemy o entropii i informacji.

Zaiste, sekta kreacjonistyczna lepiej by zrobiła, pozostając przy czysto religijnych motywacjach swoich dogmatów. Bo te „naukowe” kompletnie im nie wychodzą.

Czytaj także w:

Na bezdrożach kreacjonizmu

Nie taki wyrośnięty wyrostek

Naukawe hipotezy kreacjonizmu

 

Projektant niezbyt inteligentny