Mapa prowadząca na manowce

W opublikowanym osiem lat temu, artykule „Pedofila w służbie kulturkampfu”, niżej podpisany szczegółowo analizował tzw. „aferę pedofilską”, mająca podobno trapić Kościół katolicki . Na podstawie dostępnych wówczas danych, doszedł on do wniosku, że „afera” ta jest tworem całkowicie medialnym, realnie nieistniejącym. Mierzony ilością skazanych odsetek pedofilów wśród duchownych katolickich, okazał się zaskakująco niski, niższy nawet, niż średnia w całym społeczeństwie. Nikogo też za poplecznictwo, czyli szeroko rzekomo w Kościele praktykowanego ukrywania sprawców tego typu czynów przed świeckim wymiarem sprawiedliwości, nie skazano. Zwrócił też autor uwagę na zadziwiający fakt, że pomimo ogromnego medialnego rozmachu tej kampanii propagandowej i gigantycznych środków w nią zainwestowanych, ani w Polsce, ani nawet w krajach, w których polowanie na kościelnych pedofilów było wtedy znacznie bardziej zaawansowane, najważniejszych, kluczowych dla oceny zagadnienia danych, czyli ilości skazanych księży w jakimś określonym przedziale czasowym, nie publikowano.

Artykuł ten doczekał się polemiki, w otoczonej we wspomnianych kręgach swoistym kultem książce „Lękajcie się”. Polemika ta była jednak nierzetelna i merytorycznie nieudolna. Po pierwsze jej autor zaniżył liczbę księży poprzez wyłączenie z ich szeregów studiujących w seminariach kleryków, nie dokonując jednak analogicznego zabiegu dla łącznej populacji dorosłych mężczyzn, przez co odsetek skazanych księży został sztucznie zawyżony. Po drugie, krytykując pilastra (acz starannie unikając przy tym wymienienia go z nazwiska) za domniemane niedoszacowanie faktycznej liczby skazanych duchownych, autor „Lękajcie się”, również zaniedbał podania takiego zestawienia, gołosłownie jedynie zapewniając, że on sam „doliczył się” w Polsce 27 takich sutannowych przestępców w ciągu 10 lat. Zaraz jednak w następnym zdaniu sam siebie zdezawuował, przyznając, że dwa przypadki z tej liczby dotyczą wprawdzie księży skazanych, ale …w USA. Nie zauważył on też, być może z braku odpowiednich kompetencji, że nawet tych 25 podobno skazanych, do postawienia hipotezy o rzekomej nadreprezentacji tego rodzaju zboczeńców wśród katolickiego kleru, jak się jeszcze przekonamy, statystycznie nie wystarczy. Producenci osławionego filmu „Spotlight” wykazali się tu już większym sprytem, śmiało twierdząc, że pedofilów wśród kleru jest aż 6 procent, grubo ponad średnią dla reszty mężczyzn, a w późniejszych wywiadach podbijając ten wskaźnik nawet do procent dziesięciu. Co im szkodzi. W końcu to tylko film fabularny, licencia poetica.

Bojownicy antykościelnego frontu w dalszym ciągu zatem starannie unikali podawania jakichkolwiek ilościowych danych. Aż do teraz.

Trudno zrozumieć co ich nagle skłoniło do zmiany zdania. Czy poczucie bezkarności, czy przekonanie, że nikt nie ośmieli się ich twierdzeń weryfikować, czy typowa dla humanistów pogarda dla liczb i matematyki, czy też wszystko na raz w jakiejś proporcji. Grunt jednak że to zrobili, publikując szeroko już znaną „mapę kościelnej pedofilii”. Przyjrzyjmy się zatem uważnie tej publikacji, bo na pewno ma ona jedną bardzo ważną zaletę. Nikt nie zdoła jej zarzucić, że liczbę pedofilów wśród księży stara się w jakikolwiek sposób zaniżyć.

Mapa owa pokazuje zatem 60 „czarnych punktów”, księży skazanych za szeroko pojętą „pedofilię” w latach 2000-2018. Mogłaby owa liczba rzeczywiście, zgodnie z intencjami kartografów, wzbudzić zaniepokojenie, czy aby z tą „kościelną pedofilią” naprawdę jest coś na rzeczy. Jednak fakt, że z tą publikacją zwlekano aż tak długo, skłania do daleko posuniętego sceptycyzmu. Bardzo daleko posuniętego.

Już po pobieżnym tylko przestudiowaniu tych przypadków odkryjemy bowiem, że aż sześciu księży (np. ks. J.U. czy „ksiądz wikary K.K.”) zostało na niej umieszczonych …dwukrotnie. Z 60 skazanych księży robi się więc 54. Posuńmy się zatem w naszym sceptycyzmie dalej i uważnie wczytajmy się w medialne opisy tych spraw. Dzięki nim dowiemy się, że siedem z nich dotyczy osób mających w momencie deliktu …ponad 15 lat. Niezależnie zatem od oceny postępowania księdza mającego przykładowo romans i dziecko z siedemnastolatką, (nasz „podwójny” ksiądz wikary K.K.) w żadnym przypadku nie można tu mówić o „pedofilii”. Zostaje 47 księży pedofilów.

Ale i to nie do końca. W dwóch z opisywanych przypadków, procesy sądowe jeszcze się, wbrew legendzie mapy ( Skazani/sprawy zakończone wyrokiem) nie zakończyły. W dwóch kolejnych wyroki nie miały żadnego związku z molestowaniem seksualnym. W jeszcze jednym skazany został …kościelny, co kojarzy się wprawdzie werbalnie z „kościołem”, ale kościelny, wbrew, być może mylącej dla humanistów, nazwie, to przecież funkcja świecka.

Ostatecznie z pierwotnych 60 przypadków księży rzekomo skazanych w Polsce za „pedofilię”, zostaje 42. Liczba kościelnych pedofilów została zatem, najzupełniej świadomie – trudno bowiem uwierzyć że aż sześć przypadków „rozdwojenia” powstało przez zwykłą pomyłkę – zawyżona przez autorów mapy o prawie 50%.

W zasadzie to, że mają oni bardzo ekonomiczny stosunek do prawdy obiektywnej i traktują ją w sposób skrajnie utylitarny, dziwić nie powinno. Rozczarowuje jednak fakt że te manipulacje są aż tak prostackie i prymitywne, a propaganda ciosana siekierą. Od razu widać, że humaniści przekonywać ludzi, choćby tylko jako tako rozgarniętych i myślących, nawet nie próbują, cały propagandowy wysiłek koncentrując na kaptowaniu społecznych dołów i szumowin, tak zapewne sobie „przeciętnego watykańczyka”, wyobrażając i zdając sobie zapewne sprawę, że dla osiągnięcia swojego celu, ilościowe poparcie wśród motłochu jest ważniejsze od ewentualnego sprzeciwu ludzi bardziej rozgarniętych, ale też mniej licznych.

Niezależnie jednak od tych propagandowych manipulacji, nie da się ukryć, że jednak 42 duchownych, w tym, wbrew temu, co zapewniało nas „Lękajcie się”, kleryk P.J. z Krakowa, faktycznie w ciągu ostatnich 19 lat zostało, za szeroko pojęte (chodzi też m. in. o posiadanie i rozpowszechnianie dziecięcej pornografii) nadużycia seksualne względem dzieci, skazanych. Dużo to czy mało? Jak zwykle w takich przypadkach, aby ocenić skalę danego zjawiska, należy porównać je z innym, podobnym, w tym przypadku z liczbą wszystkich wyroków z tych samych paragrafów.

Z tych samych, to znaczy z jakich? Bezpośrednio pedofilii dotyczy art. 200 KK, ale osoby eksperymentujące z takimi chorymi skłonnościami mogą też być skazywane z artykułów ościennych. Od 197 (zgwałcenie) do 204 (stręczycielstwo). Ministerstwo Sprawiedliwości podaje, niestety dopiero od 2013 roku,  statystyki takich wyroków z wyszczególnieniem przypadków w których ofiary miały mniej niż 15 lat.

Rok	Skazani z art. 197-204 KK jeżeli ofiary miały mniej niż 15 lat [wg MS]
2013	769
2014	773
2015	756
2016	777
Razem	3075
Średnio rocznie	768,75

Wg GUS pełnoletnich mężczyzn jest w Polsce 15 mln. Z kolei księży, zakonników i alumnów, jak informuje z kolei ISKK, 36 tys. Naturalnie obie te populacje nie są statyczne, ale stopniowo się odnawiają, w tempie ok 1,6 – 1,7% rocznie. Z różnych źródeł, w tym tzw. „listy pedofilów”, można też oszacować, że około 2% wśród skazanych stanowią kobiety. Uwzględniając te wszystkie dane, można postawić hipotezę, że, o ile pedofilów wśród katolickiego kleru jest tyle samo, co w reszcie tożsamej z nim wiekowo męskiej populacji, to należałoby się spodziewać, że w ciągu 19 lat, wśród skazanych będzie 34,27 duchownych katolickich. Naprawdę zaś jest ich, jak już wiemy, 42. Mogłoby się wydawać, że to jednak więcej niż średnia i w związku z tym humaniści, pomimo swoich błędów i przekłamań, faktycznie mogą mieć rację i „problem kościelnej pedofilii” rzeczywiście istnieje. To jednak błędne przekonanie, bo nie bierze pod uwagę możliwości przypadkowych odchyłek od średniej. Miarą takiego przypadkowego rozrzutu jest wielkość zwana odchyleniem standardowym. W przypadku zdarzeń bardzo mało prawdopodobnych, a z takim właśnie mamy do czynienia, jest owo odchylenie równe w przybliżeniu pierwiastkowi kwadratowemu z wartości oczekiwanej, czyli w naszym przypadku 5,85. Należy jeszcze wziąć pod uwagę, że zarówno średnia (34,27), jak i odchylenie standardowe (5,85) są liczbami rzeczywistymi, a faktyczna liczba skazanych (42) jest i zawsze będzie liczbą całkowitą i ze statystycznego punktu widzenia, waha się od 41,5 do 42,5 skazanych. Rzeczywisty wynik odchyla się zatem od oczekiwanej średniej o 1,24 do 1,41 odchylenia standardowego. Jeżeli rozkład pedofilów jest zbliżony do normalnego, prawdopodobieństwo, że ta odchyłka ma charakter przypadkowy, wynosi od 8,0% do 10,8%. Jeżeli ów rozkład od normalnego odbiega – odpowiednio więcej

Nie ma zatem żadnych podstaw do odrzucenia naszej hipotezy, o czym można by dyskutować dopiero wtedy, gdyby owa odchyłka przekroczyła trzykrotność odchylenia standardowego. Na podstawie danych, którym nie sposób zarzucić niedoszacowania, wykazaliśmy więc, że liczba pedofilów w Kościele nie przekracza średniej dla reszty społeczeństwa, Zatem żadnej rzeczywistej, niewyimaginowanej „afery pedofilskiej” w Kościele katolickim nie ma. I nigdy nie było.

Przynajmniej ze społecznego punktu widzenia. Bo dla samych katolików właśnie, sprawa wygląda nieco inaczej. Nieprzypadkowo w Kościele uważa się, że Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą. Wierni mają prawo oczekiwać od swoich kapłanów, że nie będą oni tacy sami, jak wszyscy, ale że będą prezentować wyższy od przeciętnego poziom moralny. Najwyraźniej, przynajmniej w przypadku pedofilii, tak jednak nie jest. Możliwe są dwa wytłumaczenia tego faktu. Po pierwsze może to być złudzenie, zjawisko pozorne. Całe powyższe rozumowanie oparto przecież o założenie, że prawdopodobieństwo schwytania i skazania duchownego pedofila jest takie samo jak pedofila świeckiego. Tak jednak wcale nie musi być. Pedofilska nagonka na Kościół trwa już od ponad ćwierć wieku i osiągnęła przynajmniej tyle, że w powszechnym przekonaniu każdy pedofil stał się księdzem, a każdy ksiądz – pedofilem. Stąd, zupełnie na odwrót niż to uczestnicy owej nagonki głoszą, księża stali się szczególnie uważnie obserwowaną pod tym kątem grupą zawodową, w której przypadku faktyczne pojawienie się jakiegoś pedofila, włącza alarm znacznie wcześniej niż w przypadku innych grup, nie tak podejrzanych. Ilustruje to zjawisko wykres przedstawiający liczbę skazanych księży na przestrzeni czasu. Zaznaczono również teoretyczną średnią roczną wraz z możliwymi odchyleniami (+/- 3 odchylenia standardowe).

Jak widać, rozkład wyroków jest mocno niesymetryczny i koncentruje się po prawej stronie wykresu z maksimum w roku 2014. Przy czym, jak można odczytać z „mapy pedofilii”, często chodzi o sprawy zadawnione, nawet sprzed kilkunastu lat. Jeżeli zatem nasze przypuszczenie o łatwiejszym od średniej chwytaniu pedofilów w sutannach jest prawdziwe, w nadchodzących latach, po „przerobieniu” wszystkich „zaległości”, powinniśmy oczekiwać dalszego spadku liczby skazywanych księży, ku zapewne narastającej wściekłości humanistów, jeżeli będą oni w stanie w ogóle merytorycznie to zjawisko zauważyć.

Na drugim wykresie pokazano te same dane w postaci skumulowanej.

Jak widać przez cały okres 2000-2018 faktyczna liczba skazanych bez trudu mieściła się w widłach reguły trzech sigm. W tym zakresie mieści się też, wspomniany na początku eseju, „punkt Overbeeka”, 25 podobno znalezionych przez niego skazanych w Polsce duchownych w ciągu 10 lat.

Pozostaje jednak inny, naprawdę niepokojący aspekt całej tej, poza nim jednym, wydumanej afery. Spośród 42 skazanych za pedofilię księży, co najmniej 20, upodobań płciowych amatorów dziecięcej pornografii bowiem nie podano, czyli prawie połowa, to homoseksualiści, podczas gdy tylko 1-3% wszystkich mężczyzn cierpi na tą przypadłość. Tak wysoka nadreprezentacja homoseksualistów wśród pedofilów jest widoczna zresztą również w innych, niż katolicki kler, środowiskach. I to jest rzecz, którą naprawdę hierarchowie kościelni przy projektowaniu polityki personalnej powinni wziąć pod uwagę. Albo w ogóle do wyświęcania osób o takich skłonnościach nie dopuszczać, albo przynajmniej kierować ich do zadań, w których ich ewentualne kontakty z dziećmi będą ograniczone do minimum.

Warto jednak zwrócić uwagę, na fakt, że ta korelacja jest przez antykościelnych propagandzistów starannie przemilczana. Jakiekolwiek przypadki pedofilii poza instytucjami kościelnymi, również jakoś nie budzą ich zainteresowania. Jest zatem oczywiste, że dobro zagrożonych przez pedofilów dzieci absolutnie nie jest tym, co ich w najmniejszym choćby stopniu, interesuje.

A co to w takim razie jest?

Część humanistów obłudnie zapewnia, że chodzi im tylko o dobro Kościoła. Żeby Kościół się ich rękami „oczyścił” z niegodnych kapłanów. Owa część jest zwykle związana z PIS i nie należy wątpić, że faktycznie chętnie by ona „oczyszczenia” Kościoła i wymiany księży prawowiernych na „księży patriotów” dokonała, ale nie jest to bynajmniej część dominująca. A i nawet dla niej jest to tylko cel uboczny, wisienka na torcie. Kolejna grupa wojująca z kościelną (wyłącznie kościelną) pedofilią, to zadeklarowani wrogowie Kościoła, w rodzaju Jerzego Urbana, który jawnie zadeklarował, że chciałby aby wszyscy księża okazali się pedofilami, bo to na pewno Kościół by zniszczyło całkowicie.

I zapewne rzeczywiście ani Urban, ani ci, którzy podzielają te poglądy, likwidacją Kościoła wcale by się nie zmartwili. Ale przecież humaniści dowolnych obrządków nie zwykli pocić się dla idei za darmo. Kiedy zawzięte toczą boje ze straszliwą klerykalizmu hydrą, na zawsze chcą sobie zostawić to, co hydrze wydrą. Nie ulega bowiem wątpliwości że najważniejszy jest aspekt merkantylny. Kościół jest instytucją zamożną i wyciskanie w imieniu ofiar, początkowo rzeczywistych, a później coraz bardziej domniemanych, sutych „odszkodowań”, stało się przedsiębiorstwem porównywalnym z osławionym „przedsiębiorstwem holocaust”. W Polsce lobby to odniosło już pierwszy sukces w postaci „odszkodowania” zasądzonego nie od sprawcy molestowania, ale od jego pracodawcy. Odszkodowania w wysokości milionowej. Pozostaje pytanie, ile z tej kwoty faktycznie trafiło do ofiary, ale nawet jeżeli było to 10, czy 15 procent, to przecież znacznie więcej niż nic, bo ofiary innych, niekościelnych pedofilów żadnego zadośćuczynienia, nawet choćby symbolicznej wysokości, od ich pracodawców oczekiwać przecież nie mogą.

Powyższy artykuł ukazał się w wersji skróconej w 45-46 numerze tygodnika „Najwyższy Czas” i jest dostępny także na stronach internetowych tygodnika