Pedofilia w służbie Kulturkampfu

Istnienie i działalność Kościoła Katolickiego jest jednym z największych, o ile nie największym problemem społecznym, który odpowiada za większość, o ile nie za wszystkie inne problemy, od przestępczości młodocianych począwszy, na nadprodukcji buraków cukrowych skończywszy. Takie wrażenie można odnieść po choćby pobieżnym zapoznaniu się z tym, co o Kościele wypisują lewicowe media. To, że głównym wrogiem środowisk dążących do zbudowania Nowego Wspaniałego Ustroju Sprawiedliwości Społecznej jest obecnie Kościół Katolicki, którego doktryna wcale przecież przesycona zachwytem nad wolnym rynkiem i tworzeniem doczesnego bogactwa nie jest, jest co najmniej zastanawiające. Skoro jednak socjaliści uważają, że Kościół stanowi obecnie główną przeszkodę w podjęciu kolejnej próby wyzwolenia człowieka z okowów konsumpcjonizmu, materializmu i własności prywatnej, to widocznie mają ku temu powody. Nie będziemy im zaprzeczać.

Najpotężniejszą bronią w antykościelnym arsenale lewizny jest obecnie tzw „pedofilia”. Generalnie na przestrzeni dziejów Kościół był oskarżany o te przewiny, które akurat w społeczeństwie, a przynajmniej w tej jego części, którą pozycja i istnienie Kościoła najbardziej uwierało, były uważane za szczególnie odrażające. W czasach Reformacji było to przykładowo uprawianie czarnej magii, później, w zależności od ideologicznej koniunktury, już to sodomia, już to wyzysk chłopów, lub szpiegostwo na rzecz imperialistycznych wrogów ludu, wreszcie, co w oczach lewizny jest bardzo ciężkim przewinieniem – zarabianie pieniędzy. Dzisiaj zaś pedofilia, czyli, jak to ujmuje art. 200 polskiego kodeksu karnego „obcowanie płciowe z małoletnim poniżej 15 roku życia”. W czasach istnego rozpasania seksualnego, kiedy każdemu z każdym we wszystkich wyobrażalnych, a nawet niewyobrażalnych układach, wolno już absolutnie wszystko, pedofilia awansowała do roli absolutnego tabu i zboczenia nie tyle może najbardziej obrzydliwego, co w zasadzie jedynie istniejącego. W telewizji, internecie, radio i prasie non stop prezentowane są zatem „afery pedofilne” z udziałem księży z coraz to nowego kraju. Również w Polsce można odnieść wrażenie, że co najmniej co drugi ksiądz jest pedofilem. A tych kilku faktycznie ujawnionych zboczeńców w sutannach ma publicity, którego większość biskupów mogłaby im pozazdrościć. Psycholodzy i politolodzy, w mediach uchodzący zwykle za naukowców, poważnie deliberują nad przyczynami kościelnej pedofilii. Wiadomo, celibat, poczucie bezkarności, arogancja kleru, fobie seksualne itp. Zbitka „kryzys Kościoła” jest odmieniana przez wszystkie przypadki.

Jak przystało jednak na humanistów, pracownicy frontu ideologicznego, jak ognia unikają podawania jakichkolwiek konkretów, liczb i danych porównawczych. W końcu o faktycznym „problemie pedofilii” świadczyłoby nie to, że istnieją jacyś księża, czy zakonnicy – pedofile, ale że jest ich średnio znacząco więcej, niż w reszcie populacji. Dobro Kościoła i wiernych wymagałoby, co prawda, aby takich czarnych owiec wcale nie było, ale też zagadnienie to podnoszone jest przez indywidua, które o troskę o wspomniane dobro naprawdę trudno byłoby posądzać. Jaki jest zatem stan faktyczny? Spróbujmy zbadać to zagadnienie.

Pierwsze pytanie brzmi, ile w ogóle w społeczeństwie jest „prawdziwych”, w sensie medycznym pedofilów. Pedofilia jako choroba ma najprawdopodobniej taką samą genezę jak homoseksualizm, w związku z tym można ją opisać tym samym modelem matematycznym, przedstawionym już przez autora artykule „Homo nadal nie wiadomo”. Ponieważ jednak obniżenie sukcesu rozrodczego wywołane pedofilią jest mniejsze niż w przypadku homoseksualizmu, zatem i odsetek pedofilów powinien być od odsetka homoseksualistów większy. Niestety, podobnie jak w przypadku homoseksualizmu, nie posiadamy kluczowych do ustalenia tej wielkości danych, niewiele więc nam ta informacja daje. Istnieje jednak jedna ważna różnica pomiędzy tymi zboczeniami. W przeciwieństwie do zachowań homoseksualnych, zachowania pedofilne są ścigane przez prawo. Oczywiście nie wiemy, jaka część pedofilów próbuje w praktyce zaspokajać swoje chore popędy i tym samym wchodzi w krąg zainteresowania organów ścigania, zapewne jest ich, z uwagi na kryminalizację ich upodobań, mniej niż aktywnych homoseksualistów, ponieważ jednak interesuje nas tylko porównanie odsetka pedofilów w szeregach katolickiego kleru ze średnią dla całej populacji, nie powinna nam ta niewiedza w żaden sposób przeszkadzać. W poniższej tabeli zebrano dane na ten temat, opublikowane przez ministerstwo sprawiedliwości [MS] i komendę główną policji [KGP]. Zauważyć dodatkowo należy, że wykrywalność tego rodzaju przestępstw jest bardzo wysoka i nigdy nie spada poniżej 90%.

PRZESTĘPSTWA Z ART. 200 KK (PEDOFILIA)

Lata	Liczba przestępstw [KGP]	Podejrzani mężczyźni [KGP]	Podejrzane kobiety [KGP]	Skazani [MS]
1999				529
2000				458
2001				526
2002				503
2003				575
2004	1904	1040	12	819
2005	1697	1039	14	749
2006	1687	1078	23	722
2007	1882	1125	23
2008	1683	1062	20
2009	1657	985	19
Średnio	1752	1055	19	610

Pierwsza rzecz, która się rzuca w oczy w tym zestawieniu, to ogromna nadreprezentacja mężczyzn. Stanowią oni ponad 98,2% pedofilów. Jest to rezultat całkowicie zgodny z opartymi na kryteriach biologiczno-ewolucyjnych przewidywaniami w tym względzie. Wiadomo bowiem, że kobiety szukają na ogół partnerów wśród mężczyzn starszych od siebie, mężczyźni zaś na odwrót. Ponieważ zaś środowisko księży i zakonników jest z natury rzeczy czysto męskie, w dalszych rozważaniach skoncentrujemy się na tej płci. Za „pedofila”, czyli osobę dopuszczającą się przestępstwa z art. 200 KK uznamy mężczyznę skazanego za to prawomocnym wyrokiem. Zakładając, że proporcje płci wśród skazanych i podejrzanych są takie same, otrzymamy średnio 599 skazanych mężczyzn rocznie.

Mężczyzn w odpowiednim, „pedofilnym” wieku (20-80 lat) jest w Polsce 13 714 000. Czyli prawdopodobieństwo, że któryś z nich zostanie w danym roku skazany wynosi 599/13 714 000 = 0,0044%. Ponieważ zaś księży, zakonników i alumnów mamy w Polsce 36 139, zatem, przy założeniu, że pedofilów jest wśród nich tyle samo, co w reszcie populacji, należy oczekiwać, że średnio rocznie wśród skazanych z art. 200 KK mężczyzn znajdzie się 0,0044%*36139 = 1,58 księży i zakonników. Naturalnie sama średnia, to tylko średnia. Możliwe są od niej odchyłki zarówno na plus, jak i na minus. Miarą takiego rozrzutu wokół średniej jest wielkość zwana odchyleniem standardowym. W naszym wypadku wynosi ona ((36 149*0,0044%*(1-0,0044%))^0,5 = 1,26. Zakładamy teraz, że rozkład pedofilów w społeczeństwie jest normalny, co, trzeba przyznać, jest nieco ryzykowne, ale nawet w przypadku, gdyby tak nie było, błąd nie będzie przesadnie duży. Możemy zatem, z prawdopodobieństwem 99,7%, a już na pewno większym od 89%, jeżeli jednak rozkład pedofilów daleko odbiega od normalnego, oczekiwać, że liczba księży i zakonników skazanych w ciągu roku z art. 200 KK znajdzie się w przedziale [0-5]. Oczywiście cały czas przy założeniu, że odsetek pedofilów w Kościele jest taki sam, jak w reszcie społeczeństwa.

Zaznaczyć należy, że chodzi tu o księży nie pomówionych, nie podejrzanych, nie oskarżonych, tylko skazanych i to skazanych z art. 200 KK, a nie z innych, nawet pokrewnych artykułów, przykładowo za gwałt, produkcję pornografii z udziałem nieletnich, czy molestowanie seksualne osób powyżej 15 roku życia

Rozszerzając nasze rozumowanie na okresy dłuższe niż jeden rok, możemy obliczyć, że przeciętnie, w ciągu n lat zostanie skazanych z art. 200 KK 0,0044%*36139*n księży i analogicznie obliczyć odchylenie standardowe. Wynik przedstawiono w postaci wykresu.

Dopóki liczba skazanych księży i zakonników mieści się wewnątrz zacieniowanego obszaru, dopóty nie można twierdzić, że liczba pedofilów w Kościele różni się w jakikolwiek sposób od średniej. Przykładowo dla okresu 10 letniego jest to przedział [4-28] skazanych. Dla 20 letniego [15-48].

Pozostało nam teraz postawić kropkę nad „i” i porównać nasze teoretyczne wyniki z faktyczną liczbą duchownych skazanych za pedofilię. I tu nagle napotykamy na nieoczekiwane trudności. Pomimo olbrzymiego rozmachu antykatolickiej kampanii propagandowej, pomimo masy artykułów i programów z oburzeniem piętnujących „pedofilskie zbrodnie w Kościele” faktyczna liczba skazanych księży nigdy i nigdzie nie pada. Nawet najbardziej wrogie Kościołowi media takich zbiorczych danych nie podają. Z wielkim trudem, zbierając rozproszone informacje, można się doliczyć 6-7 przypadków skazania duchownych w ciągu ostatnich …20 lat. Jest to ponad dwukrotnie mniej, niż minimalna teoretyczna obliczona przez nas wartość 15 skazanych pedofilów dla tego okresu. Wniosek zatem jest jednoznaczny.

Pedofilów w Kościele jest mniej, niż średnia. Gadanie o „skandalu pedofilskim” jest zatem po prostu jednym wielkim humbugiem propagandowym, nie mającym absolutnie żadnego pokrycia w faktach, nawet tak wątłego jak „problem globalnego ocieplenia”. W sumie, po głębszym zastanowieniu, nawet bez dokonywania przytoczonych obliczeń, jest to oczywiste. W końcu pedofil będzie tak planował swoje życie, żeby mieć jak najłatwiejszy dostęp do swojego ulubionego „towaru”, a przecież, wymagający poza tym olbrzymich wyrzeczeń i samozaparcia, zawód księdza, czy tym bardziej zakonnika, wcale takiej gwarancji nie daje. Dużo bardziej obiecujące z punktu widzenia pedofila jest zostanie nauczycielem, szczególnie wychowania fizycznego a najlepiej psychologiem specjalizującym się w „leczeniu ofiar pedofilii”.

Środowiska świeckich humanistów, które ów cały „skandal w Kościele” wyssały sobie z palca, zwykle w takim przypadku mają na podorędziu wytłumaczenie, że skazanych księży nie dlatego jest tak niewielu, że w ogóle pedofilów wśród nich jest mało, ale dlatego, że korzystają oni z ochrony i „krycia” przez swoich przełożonych. Że owi przełożeni ukrywają ich przed organami ścigania, wyrabiają fałszywe dokumenty tożsamości, fundują operacje plastyczne i w ogóle pomagają umknąć sprawiedliwości wszelkimi dostępnymi sposobami, czyli „tuszują skandal pedofilski”. Wytłumaczenie to jednak jest kompletnie niewiarygodne i to, z co najmniej dwóch powodów. Po pierwsze, mimo tytanicznych wysiłków świeckich humanistów, jeszcze żaden duchowny na świecie nie został skazany za utrudnianie śledztwa, mataczenie, zacieranie śladów, niszczenie dowodów, i pomoc przestępcy w uniknięciu sprawiedliwości, co przecież też jest przestępstwem. Po drugie zaś raczej nie jest możliwe, aby lewicowi działacze i publicyści wiedzieli o jakiś „ukrytych” przypadkach pedofilii w Kościele i nie podzielili się swoją na ten temat wiedzą z kompetentnymi organami policji, czy prokuratury, tak, aby sprawiedliwości mogło stać się zadość. Wręcz przeciwnie. Jakoś tak dziwnie zwykle się składa, że kolejne „skandale” z udziałem katolickiego kleru, pojawiają się w mediach jak raz dokładnie po upływie okresu przedawnienia, kiedy już na normalne, zgodne ze sztuką śledczą dochodzenie i ewentualne ukaranie sprawców nie ma co liczyć. Nadal można jednak liczyć na poklask medialny bez wgłębiania się w kłopotliwe i zgoła niepotrzebne szczegóły, czy ten pedofil to aby naprawdę pedofil, jakby nie było tego widać na pierwszy rzut oka. Po sutannie.

Kampania oskarżająca Kościół katolicki o „zbrodnie pedofilii” jest zatem czysto propagandową, bez jakiegokolwiek podłoża merytorycznego, częścią nowego Kulturkampfu. W Kulturkampfie oryginalnym, XIX wiecznym, też zresztą pojawiały się dokładnie takie same zarzuty i tak samo były one zmyślone od A do Z.

Powyższy artykuł ukazał się drukiem w 1063 numerze tygodnika „Najwyższy Czas”