Model matematyczny Simona Mola, czyli ile mogą Murzyni

W ostatnim czasie pewną wątpliwego rodzaju sławę uzyskał u nas niejaki Simon Mol, z pochodzenia Kameruńczyk. Przybywszy do Polski w 1999 roku, podał się on, kłamliwie, jak się później okazało, za dysydenta politycznego i na tej podstawie uzyskał azyl. Osiedliwszy się w kraju nad Wisłą, Simon Mol, rozpoczął działalność na niwie, powiedzmy „kulturalnej”, działając w przeróżnych lewicowych organizacjach „antyfaszystowskich”, a także udzielając się publicystycznie, a nawet literacko. Ogólnokrajową sławę zyskał Mol jednak nie tyle dzięki sprawności pióra, co sprawności swojego, jakby to ująć, męskiego organu. U żeńskiej części postępowych antyfaszystów, Mol stał się bardzo popularną i jak można się domyślać bardzo pożądaną maskotką seksualną. Sam „Antyfaszysta roku”, bo takim tytułem udekorowała go lewizna, nie krępował się i chętnie się tak pojmowanemu zwalczaniu rasizmu poświęcał. Idylla skończyła się jednak, kiedy okazało się, że ów idealny, zarówno ze względów ideologicznych, jak i nazwijmy to, merytorycznych, kochanek jest nosicielem wyjątkowo złośliwej mutacji wirusa HIV. Po ośmiu latach bytowania w Polsce, Simon Mol został aresztowany pod zarzutem świadomego zarażania nim bojowniczek z rasizmem. Według dość ostrożnych szacunków, HIVem zaraziło się od niego około 16 kobiet, z czego jedenaście zdecydowało się zeznawać przeciwko Molowi w procesie. Nie doszło jednak do tego, gdyż wcześniej Simon Mol padł w końcu ofiarą własnego sukcesu, rozchorowywując się i umierając na AIDS.

 

         Naturalnie o „sprawie Mola” napisano już bardzo wiele, zarówno z pozycji ideologicznie „słusznych”, jak i głęboko „niesłusznych”. Żeby się zatem nie powtarzać, zajmijmy się tym, o czym humaniści zatrudnieni na etatach publicystycznych, nigdy się nawet nie zająkną. Zajmijmy się rachunkiem prawdopodobieństwa.

 

Ze źródeł medycznych możemy się dowiedzieć, że średnie prawdopodobieństwo zarażenia się HIV w przypadku jednokrotnego stosunku seksualnego wynosi 1/1000 (0,1%). Gdyby zatem Mol odbywał ze swoimi kochankami tylko po jednym stosunku, to żeby zarazić 16 antyfaszystek, musiałby przejść przez łóżka …szesnastu tysięcy kobiet. To nie pomyłka. Szesnastu tysięcy w ciągu ośmiu lat!!! Naturalnie sprawa jest nieco bardziej skomplikowana, bo ani Mol, ani zwłaszcza przekazujące go sobie nawzajem panie, zapewne na jednym stosunku nie poprzestawali, ani nie wszystkie z wielbicielek Mola były od wirusa jeszcze wolne. Aby uwzględnić te kwestie zbudujemy teraz model matematyczny Simona Mola i jego erotycznych podbojów.

 

Powiedzmy, że Simon z jedną partnerką zwalczał rasizm średnio a razy. Prawdopodobieństwo zarażenia się osoby zdrowej odbywającej a stosunków seksualnych z osobą HIVem już zarażoną wynosi w takiej sytuacji

 

P = (1-(1-0,001)^a)

 

Oczywiście wśród partnerek Mola znalazły się i takie, które miały już wirusa na pamiątkę dawniejszych bojów z faszyzmem. Jeżeli odsetek zarażonych kobiet wśród partnerek Mola wynosił c, to prawdopodobieństwo zarażenia zmniejsza się do

 

P = (1-(1-0,001)^a)*(1-c)

 

Liczba ofiar faktycznie zarażonych, przy tym prawdopodobieństwie, zależy teraz od wielkości populacji, w której Simon Mol narozrabiał. Tzw. nadzieja matematyczna wynosi

 

K = n*(1-(1-0,001)^a)*(1-c),

 

gdzie k to liczba zarażonych, czyli w naszym przypadku 16, a n liczba wszystkich antyrasistowskich działaczek, które Simona „zaliczyły”. Ostateczny wzór to:

 

n = 16/(1-(1-0,001)^a)*(1-c))

 

Oczywiście im więcej stosunków odbywał Mol z jedną antyrasistką, tym większa szansa, że ją akurat zaraził i tym samym wraz ze wzrostem liczby stosunków a, populacja antyrasistek n zmniejsza się, w skrajnym przypadku do 16 kobiet. Dlatego, żeby miarodajnie docenić możliwości Mola, policzymy nie liczbę partnerek n, ale całkowitą liczbę stosunków, jakie z tymi partnerkami musiał odbyć, aby do tego poziomu zakażeń doprowadzić. Czyli szukamy nie samego n, ale iloczynu a*n. Po podzieleniu tego iloczynu przez 8, liczbę lat bytowania Kameruńczyka w Polsce, otrzymamy ilość stosunków rocznie. Zakładamy, że c = 0,5%. Wyniki podane są w tabeli.

 

Liczba stosunków z jedną partnerką a	Całkowita liczba partnerek n średnio	Całkowita liczba stosunków na rok a*n/8
1	16080	2010
5	3223	2014
10	1615	2019
15	1080	2024
20	812	2029
25	651	2034
30	544	2039

 

No cóż, to wystarczy, żeby się przekonać, że wraz ze zwiększeniem ilości stosunków z każdą antyrasistką, sama liczba antyrasistek szybko spada do mniej więcej wyobrażalnych rozmiarów, ale całkowita liczba stosunków powoli, acz nieubłaganie rośnie. Ponad 2000 stosunków rocznie, oznacza 5-6 stosunków dziennie. Codziennie przez osiem lat bez najmniejszej przerwy. Panowie, czapki z głów. Ten człowiek poległ na posterunku, a nie umarł na AIDS.

 

Żarty żartami, ale widzimy już, dlaczego Simon Mol cieszył się takim wzięciem i w pełni na swoją rolę seksualnej maskotki zasłużył. Mimo wszystko jednak jest to przesada. Murzyni być może są faktycznie erotycznie bardzo sprawni, wżdy nie aż tak! W badaniu firmy durex nawet najbardziej wydajni pod tym względem Francuzi i Grecy nie przekroczyli 140 stosunków rocznie, czyli kilkanaście razy mniej. Czyżbyśmy popełnili jakiś błąd?

 

No cóż, założyliśmy w modelu pewną średnią zarażeń. A średnia, jak to średnia. Możliwe są wyniki wyższe od niej, możliwe są i niższe. Być może przypadek Mola stanowi taką właśnie odchyłkę od średniej i jego ofiary po prostu miały pecha. Aby oszacować prawdopodobieństwo takiego splotu wydarzeń, musimy pójść o krok dalej i obok samej wartości średniej, czyli nadziei matematycznej, obliczyć również odchylenie standardowe s. Ponieważ mamy tu do czynienia z tzw rozkładem dwumianowym, gdzie średnia wynosi n*P, zatem odchylenie standardowe równa się

 

s=(n*p*(1-p))^0,5.

 

Faktyczny rezultat, że tak powiemy, doświadczenia mieści się w przedziale +/- 2*s od wartości średniej z prawdopodobieństwem 95,5% Poza tym przedziałem zostaje zatem 4,5% potencjalnych wyników. Zarówno na plus jak i na minus.

 

Zmodyfikujemy teraz nasz model matematyczny o odchylenie standardowe

 

P*n+2*s = k = 16

 

Rozwiązanie tego równania da nam n, które z prawdopodobieństwem (95,5+4,5/2) = 97,8% stanowi dolną granicę liczebności lewicowych działaczek, które miały okazję u boku Simona walczyć z rasizmem. Innymi słowy istnieje tylko 2,2% szansy, że faktyczne n, jest jeszcze niższe od obliczonego

 

Po podstawieniu do wzoru s, p i dokonaniu odpowiednich obliczeń, otrzymujemy n

 

Liczba stosunków z jedną partnerką a	Całkowita liczba partnerek n dolna granica	Całkowita liczba stosunków na rok a*n/8
1	9805	1226
5	1967	1229
10	987	1234
15	660	1238
20	497	1243
25	399	1248
30	334	1252

 

Niestety, jak widać, nie rozwiązuje to problemu. Wartości n i a*n są oczywiście mniejsze o jakieś 38%, ale nie na tyle mniejsze, żeby dojść do jakichś rozsądnych liczb. Nawet przy wzięciu pod uwagę przedziału +/- 3*s, czyli po zmniejszeniu potencjalnego błędu do 0,15%, ciągle obracamy się w granicach około 1000 stosunków rocznie i kilkuset pań korzystających z Mola.

 

Nie można zatem oprzeć się wrażeniu, że coś tutaj bardzo nie pasuje. Przypadek Simona Mola po prostu nie mógł wyglądać tak, jak nam to w mediach wmawiają. Widocznie coś tu jest bardzo do ukrycia. Ale co?

 

Przypuszczenie, że Simon Mol padł ofiarą prowokacji i jego byłe klientki z jakichś niejasnych powodów wrobiły go, jest bardzo mało prawdopodobne. W końcu Mol faktycznie miał HIVa, a zważywszy na bardzo niski odsetek nosicieli w Polsce, żeby pechowo trafić na kilkanaście już zarażonych antyfaszystek i tak musiałby osiągnąć imponujący „przerób”.

 

Przyjrzyjmy się natomiast prawdopodobieństwu zarażenia przy jednokrotnym zbliżeniu. Przyjęta tu wartość 1/1000 – 0,1% odpowiada klasycznemu stosunkowi seksualnego pani z panem z wykorzystaniem organów ewolucyjnie dostosowanych do tego celu. Nie jest to jednak jedyny możliwy rodzaj seksu. A zmiana tego rodzaju pociąga za sobą również zmianę ryzyka zachorowania. Bardzo szkodliwe pod tym względem są stosunki analne, które podnoszą ryzyko zachorowania do 0,5% (1/200). Gdy uwzględnimy ten wzrost ryzyka, to dla a = 20 stosunków analnych z każdą działaczką antyfaszystowską całkowita ilość działaczek wynosi 170 w ciągu 8 lat (więcej niż 105 z prawdopodobieństwem 97,8%), a roczna wydajność Simona 421 (więcej niż 263) stosunków, co, chociaż wciąż jest ogromną wartością, to jednak nie przekracza już ludzkiej miary. Czyżby tutaj tkwiła tajemnica Mola? Wyzwolone z klerykalnych przesądów lewicowe antyfaszystki nie uprawiały ze swoją maskotką po prostu seksu. One uprawiały najbardziej perwersyjne odmiany erotyzmu, skutkujące znacznie większym ryzykiem zachorowalności. Obok zbliżeń analnych mogło to być np. także bicie i gryzienie do krwi. Tak oto Afryka mściła się na rasizmie i imperializmie za wielowiekowy wyzysk kolonialny przyciągając spadkobierczynie kolonializmu swoim seksualnym urokiem niczym ćmy do ognia.

 

Suplement do artykułu