Nie lękajcie się, naprawdę.

Poniższy esej powtarza w znacznej mierze tezy eseju poprzedniego „Nie lękajcie się biskupi”, ale w przeciwieństwie do niego, powstał już po lekturze inkryminowanej pozycji, a nie tylko jej omówienia w „Faktoidach i mitach”

Kościół Rzymsko Katolicki jest najstarszą nieprzerwanie istniejąca instytucją w dziejach ludzkości. Jedyną obecnie istniejącą wywodząca się wprost z Antyku. Można w tym miejscu zaprzeczyć i stwierdzić, że taki np. buddyzm, czy judaizm istnieją, a wierzenia staroegipskie istniały dłużej niż chrześcijaństwo. Jest to prawda, ale we wszystkich tych przypadkach mamy do czynienia z ciągłością wyłącznie ideową, nie zaś, jak w Kościele, także instytucjonalną. Już samo posiadanie tego swoistego rekordu świata, wskazuje, że ze wszystkich innych ziemskich instytucji, Kościół wypracował najlepszy, optymalny model zarządzania (w wersji dla niewierzących), bądź faktycznie nie jest, jak sam twierdzi, instytucją do końca ziemską (wersja dla wierzących). W każdym bądź razie, sam fakt owego długiego trwania powinien wszystkich krytyków i „poprawiaczy” Kościoła skłonić do refleksji, że skoro Kościół istniał tak długo bez ich rad i krytyki, to pewnie i nadal się bez nich obejdzie. Śladów takiej diagnozy u wrogów Krk próżno jednak szukać. Atakują oni Kościół zupełnie bezmyślnie i bezrefleksyjnie. Zapewne to jest też jednym z  powodów, dla którego jak do tej pory, Kościół wszystkich swoich wrogów przeżywa. Że najdalej po kilkuset latach, czasami nawet bardzo efektownego brylowania, znikają oni w pomroce dziejów. Przychodzą za to nowi, i robią znów to samo, jakby nie wiedzieli, co spotkało ich poprzedników.

Kościół rzymsko – katolicki na przestrzeni dziejów oskarżano o najróżniejsze zbrodnie, szczególnie te, które akurat w danym momencie historycznym były przez społeczeństwo uważane za szczególnie odrażające. Kiedyś były to np. czary, potem „sodomia”, „szpiegostwo na rzecz imperialistów”, a obecnie tzw. „pedofilia”.

Szeroki front propagandowy wali więc w Kościół „pedofilią” jak cepem. Dowiadujemy się, jak to kościół jest wręcz nasączony pedofilami, jak rozwija w nim macki straszliwa pedofilska ośmiornica, jak to struktura kościelna przyciąga do siebie pedofilów niczym stolec muchy, a w ogóle to poza Kościołem pedofilów to właściwie nie ma, i nie ma innych, niż pedofile, przestępców w Kościele. Każdy ksiądz to pedofil, a nawet jeżeli akurat chwilowo uda się mu udowodnić swoją niewinność, to wyłącznie dlatego, że Kościół go „chroni” i „ukrywa”.

W ten nurt wpisuje się książka „Lękajcie się”  Porusza ona, po raz nie wiadomo już dokładnie który, tzw. „problem pedofilii”, który rzekomo ma toczyć Kościół, w tym konkretnym przypadku – polski. Piszę „rzekomo”, ponieważ ten temat nigdy, także w krajach gdzie o podobnych „skandalach” szeroko debatowano, nie został rzetelnie opracowany i opisany. Nigdy też nigdzie nie opublikowano żadnych danych, które świadczyłyby, że wśród księży katolickich jest więcej tego rodzaju zboczeńców niż w reszcie odpowiadającej im wiekowo męskiej populacji danego kraju, a dopiero taki wynik usprawiedliwiałby mówienie i pisanie o jakimkolwiek „problemie”. Podobnie jest i z „Lękajcie się”. Podejrzana jest już sama liczba „świadectw” rzekomych ofiar, których jest równo …dwanaście. Nie dziewięć, nie jedenaście, nie trzynaście i nie szesnaście, ale właśnie „biblijnie” dwanaście. Zwrócić należy przy tym uwagę na używanie przez autora znów mającego religijne konotacje określenia „świadectwo”. Nie jest to bynajmniej przypadek, bo „świadectwo” to, jak wiadomo, zupełnie co innego, niż „zeznanie”, za kłamstwa w którym grozi przecież odpowiedzialność karna. Nieprzypadkowo też takie „świadectwa” rzekomego molestowania przez sutannowych pedofilów wypływają przeważnie dokładnie po upływie terminu przedawnienia, żeby przypadkiem policja i prokuratura nie wszczęła w tej sprawie stosownego postępowania.

Z konkretnych „świadectw” zawartych w „Lękajcie się”, co najmniej trzy („Blizna”, „Plują mi w twarz”, „Kleks”) są zresztą jawnie zmyślone, „świadczący” plączą się w nich w zeznaniach w sposób wręcz żenujący, ze dwa inne budzą poważne podejrzenia, że też są wyłącznie produktami fantazji seksualnej swoich autorów, natomiast istne kuriozum stanowi „Domniemanie niewinności”, opisujące przypadek w którym ksiądz został pomówiony o „molestowanie dziecka” przez kobietę, z którą miał na pieńku z powodów finansowych. I mimo że sprawa została umorzona przez prokuraturę z powodu niestwierdzenia przestępstwa, badania lekarskie rzekomej „ofiary”, też nie potwierdziły wersji oskarżenia, ale i tak …został ten przypadek umieszczony jako „świadectwo”, pedofilii wśród księży. Wiadomo, każdy klecha to pedofil, a skoro już ktoś go o to pomówił, to już na pewno. Nie udowodni swojej niewinności.

Tyle, czyli niewiele, są warte owe „świadectwa”. A jak jest z resztą książki?

Tu poniekąd czuję się wywołany do tablicy, autor bowiem „Lękajcie się” cytuje obficie artykuł autorstwa niżej podpisanego, „Pedofilia w służbie kulturkampfu” opublikowany w „Najwyższym Czasie”. Ponieważ jednak nigdzie przy tej okazji nie wymienia jego autora, autor ten niniejszym rewanżuje się mu tym samym.

Typowo, dla humanistów, autor „Nie lękajcie się”, ignoruje cały aparat matematyczny przedstawiony w eseju i skupia się wyłącznie na liczbie 6-7 faktycznie skazanych księży pedofilów o których wtedy pisałem. Przyznaję dzisiaj, że liczba ta jest zaniżona, częściowo dlatego, ze nie miałem czasu i cierpliwości szukać materiałów medialnych, częściowo też dlatego, że dane o skazanych sięgały tylko do 2006 roku, tymczasem w okresie późniejszym, w związku z nasilającym się polowaniem na pedofilów, liczba skazanych z art. 200 KK, w tym liczba skazanych księży, znacznie wzrosła. Podanym przeze mnie 6-7 księży pedofilów przeciwstawia autor dziesięciokrotnie większą ich liczbę podaną przez tygodnik „Fakty i Mity”. Robi to w sposób, sugerujący, że „Fakty i Mity” są źródłem, co najmniej tak samo miarodajnym i wiarygodnym, jak „Najwyższy Czas”.  Padają w związku z tym przekonaniem także wyrazy zdziwienia, dlaczego, oprócz „Faktów i Mitów”, żaden polski periodyk prasowy o straszliwej pladze pedofilii w polskim Kościele nie pisze i jej nie piętnuje, nawet tytuły tak skądinąd Kościołowi wrogie, jak „Nie” Jerzego Urbana.

Pytanie to pozostaje w książce bez odpowiedzi, a przecież jest ona tak oczywista. „Fakty i Mity”, nie bez powodu zwane powszechnie „Faktoidami”, to pismo kompletnie niepoważne. Zajmuje się ono lansowaniem „jasnowidza z Człuchowa”, z przejęciem i na serio pisze o tym, że Majowie kontaktowali się z kosmitami, prorokowało osławione „przebiegunowanie Ziemi” mające rzekomo nastąpić w ubiegłym roku, szerzy wiarę w zielone szaraki z Plejad wibrujące w siedemnastym nieliniowym wymiarze czasoprzestrzeni i przeróżne inne duchy, zjawy i upiory. Nie należy się zatem dziwić, że ich relacje o rzekomej pladze pedofilii w polskim Kościele są traktowane jako jeszcze jeden wymysł wyznawców ery zwodnika.

Redakcja „FiM” chwali się, co prawda, „zdemaskowaniem 62 księży pedofilów”, ale nic nie wiadomo na temat tego, czy i w jakim stopniu te przypadki są reprezentatywne dla kleru jako całości, jaki okres czasu te informacje obejmują, jak to się ma do liczby pedofilów w pozostałych grupach społecznych, a przede wszystkim nie wiadomo jakie były kryteria, według których „FiM” mianowało księży pedofilami. Stąd te dane są kompletnie niemiarodajne. Żeby dokonać jakiegoś porównania trzeba bowiem porównywać gruszki z gruszkami, a nie np. z kokosami.

Autor „Lękajcie się” idzie jednak o krok dalej i podaje …liczby. Doliczył się mianowicie autor, jak sam pisze, 27 skazanych z art. 200 KK księży w ciągu 10 lat. Bliższe jednak przyjrzenie się tej liczbie każe ją skorygować. Otóż dwóch z tych dwudziesty siedmiu niegodziwców zostało, co prawda, skazanych „za molestowanie”, ale w …USA. Nie należy wątpić, że w amerykańskich statystykach „księży pedofilów” również zostali oni ujęci. A jeżeli po drodze pracowali np. w Meksyku, zasilili również tamtejsze szeregi sutannowych zboczeńców. Właśnie odkryliśmy zatem jeden z niezliczonych mechanizmów mnożących szeregi „kościelnych krzywdzicieli dzieci” w humanistycznej publicystyce.

Zatem mamy w Polsce do czynienia z 25 skazanymi z art. 200 KK księży w ciągu 10 lat. Dużo to, czy mało? Aby to rozstrzygnąć należy porównać tą liczbę z liczbą wszystkich mężczyzn skazanych w tym samym czasie w Polsce z rzeczonego artykułu. Trzeba tutaj autorowi „Lękajcie się”, że i tę liczbę, choć w przypisach, ale jednak podaje. Jednak, jak na humanistę przystało, chociaż usiłuje on manipulować liczbami, to jednak czyni to tak nieporadnie, że efekt jest całkowicie przeciwny do zamierzonego.

Zacznijmy zatem od całkowitej liczby skazanych w Polsce za pedofilię mężczyzn. Wynosi ona, jak możemy przeczytać w książce, 6775 na 14,6 mln ogółu dorosłej męskiej populacji w ciągu 10 lat. I tu już tkwi pierwsza pułapka. Populacja męska w wysokości 14,6 mln ludzi nie jest stała w czasie, tylko stopniowo się odnawia. Jedni mężczyźni umierają, inni dorastają. To sprawia, że nie możemy tutaj tak po prostu wykorzystać modelu losowania ze zwracaniem. Podejście musi być inne. Policzmy najpierw efektywną ilość pełnoletnich mężczyzn w Polsce w ciągu 10 lat. Zakładając, że w ciągu 50 lat ta grupa odnowi się w 100%, w ciągu 10 lat wymieni się ona w 20%. Zatem prawdziwa liczba „kul w urnie” to nie 14,6 mln, tylko 1,2*14,6 = 17,52 mln potencjalnych pedofilów. 6775 spośród nich zostało skazanych, zatem prawdopodobieństwo, że konkretny facet zostanie z art. 200 KK skazany wynosi 0,039% (dokładnie 0,03867%)

Zakładając, że wśród katolickiego kleru jest tyle samo pedofilów, co w reszcie społeczeństwa, ilu w analogicznym okresie należałoby oczekiwać skazanych klechów? Po odliczeniu zakonnic, księży i zakonników jest w Polsce 36 140. Autor „Lękajcie się”, aby otrzymać odpowiednio złowrogie rezultaty, w nieuprawniony sposób wyjął z tej liczby alumnów. Czyżby zakładał, że wśród nich, wyłącznie pełnoletnich mężczyzn, nie ma pedofilów? Czyżby nie rozumiał, że każdy wykryty ksiądz pedofil był kiedyś alumnem, także oczywiście pedofilem? Oczywiście można założyć, że do alumnów pokusy pedofilskie nie mają przystępu, ale wtedy należałoby też odpowiednio zredukować liczbę 14,6 mln wszystkich polskich mężczyzn odejmując od nich roczniki, które w przypadku duchownych, zanim staną się pełnoprawnymi katabasami, spędzają czas w seminariach. Albo jednak wliczyć alumnów do duchownych, co niniejszym uczynimy.

Oczywiście 36 140 duchownych to, podobnie jak z pozostałymi dorosłymi mężczyznami, stan z jednego roku, znajdujący się w stanie równowagi dynamicznej. Efektywna wielkość populacji klechów w ciągu 10 lat wynosi analogicznie 36 140*1,2 = 43 368. Gdyby pedofilów było wśród nich tyle samo, co średnia, można by się spodziewać 0,0003867*43 368 = 16,77, czyli około 17 skazanych księży i zakonników w 10 letnim przedziale czasowym.

Naprawdę było ich jednak w ciągu 10 lat dwudziestu pięciu. To jednak sporo więcej niż 17, którzy „powinni” zostać skazani, gdyby zboczeńców w sutannach było tyle samo co w reszcie społeczeństwa, prawda?

Otóż nieprawda. Żeby to wykazać, wprowadzimy teraz kolejną, po wartości średniej, którą już tutaj wyliczyliśmy (17 oczekiwanych wyroków na klechów – pedofilów), wartość statystyczną – odchylenie standardowe. Najkrócej ujmując, jest to miara jak bardzo wartości pomiaru rozrzucone są wokół średniej. Ponieważ w naszym przypadku mamy do czynienia z rozkładem dwumianowym (albo skazany, albo nie skazany), odchylenie w tym przypadku równe jest pierwiastkowi kwadratowemu z iloczynu średniej i prawdopodobieństwa „porażki”, (czyli tego, że dany klecha jednak nie został wciągnięty w tryby Temidy), a zatem odchylenie standardowe wynosi:

SD = (16,77*(1-0,00039))^0,5 = 4,09.

Otrzymane wyniki (średnia 16,77 i odchylenie standardowe 4,09) są liczbami rzeczywistymi. Tymczasem faktyczna liczba skazanych klechów (25) jest i zawsze będzie liczbą całkowitą. Aby zatem w sposób miarodajny porównać je ze sobą, założymy, że skazanych klechów jest od 24,5 do 25,5.

Teraz możemy już obliczyć, że faktyczna liczba skazanych klechów, odchyla się od wartości średniej o od (24,5-16,77)/4,09 = 1,89, do (25,5-16,77)/4,09 = 2,13 odchylenia standardowego.

Dużo to, czy mało? Z jednej strony, całkiem sporo. Gdyby rozkład pedofilów w społeczeństwie pokrywał się z rozkładem normalnym, prawdopodobieństwo, że odchyłka 8 nadmiarowych księży pedofilów powstała przypadkiem, wynosi od 1,65%, do 2,95%. Z drugiej jednak strony, taki wynik w badaniach naukowych jest uznawany za dalece niewystarczający i oznacza brak potwierdzenia stawianej tezy. Poza tym, nie wiadomo, czy rozkład pedofilów w społeczeństwie ma cokolwiek wspólnego z rozkładem normalnym. To sprawia, że musimy się tutaj odwołać do nierówności Czebyszewa i „reguły trzech sigm”.

Możemy zatem na podstawie przytoczonych danych, stwierdzić jedynie, że jeżeli liczba pedofilów w męskiej części populacji watykańskich klechów i zakonników jest równa średniej w społeczeństwie, to oczekiwana wartość skazanych w ciągu 10 lat za molestowanie nieletnich, wynosi z prawdopodobieństwem 99,7%, jeżeli rozkład pedofilów jest normalny, a na pewno co najmniej 89%, jeżeli jednak daleko od rozkładu normalnego odbiega, 16,77 +/- 12,27, sutannowych czyli od pięciu, do dwudziestu dziewięciu. Ponieważ faktyczna liczba skazanych księży mieści się w tym przedziale, nie ma żadnych podstaw, żeby twierdzić, przynajmniej według danych zaprezentowanych w „Lękajcie się, biskupi!”, aby jakikolwiek „problem pedofilii w KrK” jest czymś więcej niż tylko medialnym humbugiem wykorzystującym, co prawda, przypadki autentyczne, których nie ma jednak więcej niż w innych, niekościelnych środowiskach.

QED

Proszę zwrócić uwagę, ze w wyliczeniach użyłem wyłącznie danych zawartych w książce „Lękajcie się”. Dane te, w intencji autora książki miały służyć ubabraniu polskiego Kościoła w rzekomy „problem pedofilii”. Tymczasem, mają one wymowę dokładnie przeciwną, niż to się humanistom wydaje. Żadnego „problemu pedofilii” w polskim, jak i jakimkolwiek zagranicznym (nigdzie na świecie oskarżyciele nie podają żadnych faktycznie świadczących o tym danych) Kościele nie ma.

Ostatnim interesującym wątkiem książki jest księżowska …lustracja. Odpiera bowiem w ten sposób autor „Lękajcie się” argument, że w czasach komuny, Kościół w Polsce, w przeciwieństwie np. do Kościoła irlandzkiego (ale już na pewno nie amerykańskiego, czy holenderskiego) znajdował się nie pod swoistą ochroną władzy państwowej, ale wręcz przeciwnie, będąc jedyną legalną organizacją nie uznającą za swój cel budownictwa socjalistycznego i przewodniej roli partii, pozostawał z nią w ostrym konflikcie. Stąd kościelni pedofile, jeżeli tacy wtedy istnieli, nie tylko nie mieli, z braku kościelnych szkół, czy domów dziecka, odpowiedniego dla siebie pola do popisu, ale też znajdowali się pod nieustanną inwigilacją komunistycznych organów, które tylko czyhały na obyczajowe i kryminalne ekscesy osób duchownych, aby je odpowiednio propagandowo wykorzystać. Kościelni pedofile nie byli więc w tamtych czasach w żaden sposób „chronieni”, a raczej wręcz przeciwnie.

Objawia się nam w tym momencie „Lękajcie się” jako pozycja z typowego dla środowisk związanych jakoś z partią PIS, cyklu lustracyjnego, powołując się nawet obficie na znanego kościelnego „nadubowca” Isakowicza-Zaleskiego. Otóż twierdzi się tam, że skandali pedofilskich w Kościele w czasach PRL nie było nie z powodów obiektywnych, czyli braku odpowiedniej ilości straszliwych pedofilów, ale dlatego, że SB księży pedofilów nie wydawała, ale mając na nich haka …werbowała na swoich tajnych współpracowników. Stąd, zdaniem autora „Lękajcie się” jednym z koniecznych warunków walki z pedofilią jest proponowana przez genetycznych patriotów …totalna lustracja, zwłaszcza księży. Ten, dla niektórych nie do pomyślenia, sojusz humanistycznego lewactwa z narodowo-patriotycznym socjalizmem byłby może i zaskoczeniem, gdyby nie to, że jego objawy widać gołym okiem także na innych polach.

W tym jednak punkcie, podobnie, jak we wszystkich innych, popisuje się autor „Lękajcie się” totalną ignorancją. Pedofilia bowiem, jest postrzegana przez społeczeństwo jako najbardziej odrażająca z możliwych zbrodni od bardzo niedawnego czasu. Sam przecież wspomina, że jeszcze około roku 1980 z Danii i Holandii, krajach jak wiadomo, bardzo katolickich, periodyki demonstrujące dziecięcą pornografię  ukazywały się najzupełniej legalnie. Wie o tym, ale nie jest w stanie skojarzyć, że w odciętej wówczas od Zachodu Polsce polowanie na pedofilów rozkręcało się znacznie wolniej i później i stało się widoczne właściwie dopiero po roku 1990. Jeszcze w latach 80 kręcono w Polsce filmy (np. „Akademia Pana Kleksa”, które dzisiaj zostałyby, z powodu swoich skojarzeń z pedofilią, zlinczowane na etapie scenariusza.

Stąd „hak” werbunkowy na księdza – pedofila był w tych czasach bardzo marnej jakości, znacznie gorszej niż „hak” homoseksualny, o którym też w książce mowa. Bo chociaż stosunki homoseksualne nie były w PRL zabronione, to jednak w opinii społecznej były czymś od pedofilii (mało kto w ogóle zresztą kojarzył to pojęcie) znacznie ohydniejszym. Z punktu widzenia komunistów znacznie wygodniej byłoby księży pedofilów, przy odpowiednio dużym rozgłosie medialnym skazywać, zwłaszcza, gdyby dowody były ewidentne, niż zastraszać.

Ekke Overbeek

Lękajcie się. Ofiary pedofilii w polskim Kościele mówią.

wydawnictwo Czarna Owca

Warszawa 2013

 

Powyższy tekst został wysłany do autora książki. Oczywiście nie doczekano się jakiejkolwiek odpowiedzi. 🙄