Powstanie, upadek i odrodzenie Białej Rasy, czyli o tym, jak nie doszło do specjacji. I jak do niej dojdzie.

Różnica miedzy lewicą a prawicą jest, wbrew wielu opiniom na ten temat, naprawdę bardzo prosta. Prawica widzi człowieka jako autonomiczną jednostkę  ze swoimi własnymi zapatrywaniami i interesami, lewica zaś wyłącznie jako część jakiegoś kolektywu. I ten właśnie kolektyw i jego mniemane potrzeby się tylko liczą, a jednostka, wiadomo, jest bzdurą i niczym. Lewicowi humaniści różnią się od siebie wyłącznie sposobem w jaki owe kolektywy wydzielają i jakie poglądy i interesy danemu kolektywowi przypisują. Przy okazji negują zaś istnienie kolektywów wykreowanych przez socjalistyczną konkurencję. Socjaliści, nazwijmy ich, „gejowscy”, kolektywy wydzielają na podstawie upodobań seksualnych, poziomu zarobków i rodzaju wykonywanej pracy, bądź jej braku. Z kolei dla socjalistów narodowych, jak sama nazwa wskazuje, liczy się przynależność do „narodu” czyli realnie używany w komunikacji język, wyznanie, a w skrajnej postaci także tzw „rasa” o której zaraz powiemy szerzej. O ile bowiem nacjonalizm, czy symetrycznie „geizm” można rozpatrywać jako wyższe stadia socjalizmu, o tyle rasizm jest tu socjalizmu stadium najwyższym i miejscem, gdzie, jak się przekonamy, powtórnie spotykają się skłóceni humaniści, by właśnie na tym gruncie mówić jednym głosem.

Czym z biologicznego punktu widzenia jest rasa? Otóż rasa, zwana też podgatunkiem, jest wydzieloną z jakiegoś gatunku populacją. Populacja ta, aby mogła do miana rasy pretendować, musi spełniać dwa warunki. Po pierwsze musi być kladem, czyli pochodzić od wspólnego przodka, i składać się z osobników bliżej spokrewnionych ze sobą nawzajem, niż z jakimkolwiek osobnikiem z zewnątrz rasy. Po drugie, rasa powinna się charakteryzować sobie tylko właściwym zestawem cech, który to zestaw posiadają wszystkie osobniki danej rasy,  i nikt do rasy nie należący.

Jednakowoż, rasa pozostaje częścią gatunku, z którego się wywodzi, to znaczy, że mieszańce międzyrasowe nie mogą mieć obniżonego dostosowania w stosunku do którejkolwiek z populacji – ras rodzicielskich.

W dalszej części eseju będzie autor nazywał proces powstawania ras „specjacją”, należy jednak pamiętać, że ściśle ta nazwa odnosi się tylko do powstawania gatunków. Taka terminologia jest jednak po części uzasadniona, bo powstanie rasy – podgatunku, jest pierwszym krokiem do „pełnej” specjacji, czyli wyodrębnienia się nowego gatunku właśnie. W jaki więc sposób rasy powstają, czyli jak dochodzi do specjacji? Niezbędna jest do tego izolacja rozrodcza między subpopulacjami danego gatunku. Takie izolowane populacje żyjące w  nieco odmiennych warunkach, poddane są też nieco innej presji doboru. Nawet jednak gdy środowiska ich bytowania są absolutnie identyczne, to i tak istnienie dryfu genetycznego gwarantuje, że różnice między subpopulacjami się pojawią i będą narastać, aż do powstania nowej rasy, a potem i gatunku włącznie. Taka izolacja rozrodcza może być natury geograficznej, przestrzennej, kiedy oddzielne populacje są od siebie odseparowane fizycznie, jak ryby w różnych jeziorach, czy ssaki lądowe na różnych wyspach. Mówimy wtedy o specjacji allopatrycznej. Jednak izolacja może mieć także charakter behawioralny, kiedy dwie populacje tego samego gatunku, współdzielą ten sam teren, ale np. mają pory godowe w innych okresach roku, albo mają odmienne preferencje co do partnerów seksualnych, albo prowadzą odmienny tryb życia, odpowiednio dzienny i nocny, etc. Wtedy dochodzi do specjacji sympatrycznej. To, czy doprowadzi tak sytuacja do powstania rasy a potem gatunku, zależy od skuteczności izolacji rozrodczej, która przecież rzadko kiedy może być całkowicie szczelna, a nawet bardzo mały przepływ genów, jak się jeszcze o tym przekonamy, może specjację skutecznie zastopować.

Istnienie ras najłatwiej zobrazować na dobrze wszystkim znanym przykładzie ras psów. Psie populacje spełniają oba wymienione warunki, zatem zgodnie z definicją, są one rasami. Psie rasy mają swój charakterystyczny tylko dla siebie zestaw cech, szczegółowo przez znawców kynologii opisywanych, oraz są izolowane rozrodczo. Izolowane sympatrycznie, bo do dozwolonych przez kynologię kojarzeń dopuszczane są tylko psy rodowodowe. Mezalianse międzyrasowe oczywiście się zdarzają, ale potomstwo takich związków nie jest uznawane za część rasy i jako takie nie jest dopuszczane do rozmnażania „rodowodowego”, czyli z kynologicznego punktu widzenia znika z horyzontu. Jednocześnie jednak, takie mieszane kundle nie mają obniżonego dostosowania względem rodziców, żyją i rozmnażają się tak samo dobrze, jak ich „rodowodowi” kuzyni, zatem rasy psów nie są jeszcze odrębnymi gatunkami. Warto przy tym zauważyć, co będzie istotne, kiedy dojdziemy do rozważań nad rasami ludzkimi, że do cech, które wyróżniają dane psie rasy, w zasadzie, z nielicznymi jak dalmatyńczyki, wyjątkami, nie zalicza się umaszczenia, czyli koloru sierści. Psy różnych ras, mogą mieć ten sam kolor, np. podpalany, biały, czy rudy, a psy tej samej rasy – umaszczenia najzupełniej różne. To samo, w jeszcze większym stopniu, dotyczy ras końskich. Rasy koni są bardzo zróżnicowane, różniące się nawet ilością kręgów w kręgosłupie, ale nie ma wśród nich rasy siwej, kasztanowej, czy karej.

A jak to jest u ludzi? Istnieje przekonanie, które podziela również niżej podpisany, że albo jakieś zjawisko, czyli w naszym przypadku istnienie ras, da się opisać w sposób ścisły, ilościowy, za pomocą odpowiedniego modelu matematycznego, albo nie da się go opisać wcale. Badania antropologiczne przeprowadzane jeszcze w XIX wieku, czyli w czasach, kiedy biologia i antropologia nie były jeszcze, parafrazując Ernesta Rutheforda, nauką a tylko filatelistyką, doprowadziły do wyodrębnienia kilku ludzkich ras. Było to zgodne z ówczesną modą, która w każdym nieledwie osobniku kazała się dopatrywać osobnego taksonu. Takich goryli przykładowo wyróżniano wtedy pięć gatunków. Zadziwiające jest, jak bardzo ówczesne pojęcia zapadły w świadomość masową i jak bardzo, mimo ewidentnie od początku podejrzanych kryteriów tego podziału, przekonanie że istnieje rasa „biała, czarna i żółta” okazały się trwałe.

Tymczasem dopiero co wspomniany przykład koni, czy psów, wskazywałby na ostrożność w klasyfikowaniu ras li tylko na podstawie właściwie jednej tylko cechy, a do tego, jeżeli tą cechą miałby być kolor skóry. Na szczęście dzisiaj nauka dysponuje już, zarówno teoretycznymi, jak i praktycznymi, narzędziami, które, w przeciwieństwie do XIX wiecznych subiektywnych zgadywanek, mogą zagadnienie rozstrzygnąć w sposób mierzalny i obiektywny.

Miarą zróżnicowania genetycznego między populacjami jest tzw. statystyka Wrighta, zwana też współczynnikiem wsobności o oznaczana najczęściej jak F_st, którą dalej będziemy opisywać po prostu jako F Może ona osiągać wartości od zera, co oznacza stuprocentową zgodność, do 1, kiedy w badanych populacjach utrwalone są różne allele. Wartość F można, dzięki rozwojowi genetyki molekularnej zmierzyć dzisiaj w sposób ścisły. Takie badanie wykonane dla ludzkich populacji wykazały, że największa zmierzona odległość genetyczna między nimi nie przekracza 7%. To znaczy, że za co najmniej 93% genetycznej zmienności odpowiada zmienność wewnątrzpopulacyjna, a tylko za maksimum 7%, zmienność między populacjami. Pamiętamy jeszcze definicję rasy? To, że różnice wewnątrzrasowe muszą być mniejsze niż różnice pomiędzy rasami? Czyli żeby wyróżnić odrębną rasę jej F powinien być większy niż 50%? Tak samo więc, jak nowsze odkrycia zredukowały liczbę gatunków goryli do dwóch, tak samo zredukowały liczbę ludzkich ras do …jednej. Dlaczego jednak tych innych ras nie ma? Dlaczego ich specjacja nie nastąpiła? Oczywiście dlatego, że w przeciwieństwie do psów, czy koni, ludzie nigdy nie byli izolowani rozrodczo. Tempo przepływu genów w ludzkich populacjach można w prosty sposób oszacować znając realny współczynnik F. Odpowiedni model wygląda następująco:

F = 1/(1+4*N*m)

Gdzie N oznacza liczbę osobników (dokładniej liczbę rozmnażających się osobników) w danej populacji, a m jest tzw. współczynnikiem migracji. Iloczyn N*m ma zatem bardzo prostą interpretację biologiczną, będąc po prostu liczbą rozmnażających się osobników, jaka w każdym pokoleniu musi przeniknąć z jednej populacji do drugiej, aby zachować istniejący poziom F i nie dopuścić do specjacji. Wiedząc, że F = 0,07, możemy obliczyć, że N*m powinno wynosić około 3,3, czyli, aby utrzymać istniejący niski poziom zmienności, należy oczekiwać, że w każdym pokoleniu około 3-4 osobników będzie zmieniać swoja populację. Nie jest to zatem warunek zbyt wyśrubowany. Żeby zaś dać szansę specjacji, taka migracja powinna zaś być niższa niż 0,25, czyli co najwyżej jeden osobnik na cztery pokolenia mógłby przejść z jednej populacji do drugiej. Więcej zatem, niż jedna, ludzkich ras nie ma, bo być nie może.

Czy aby na pewno? Powyższe rozumowanie oparto o badania (przytaczam je za Hartlem i Clarkiem „Podstawy genetyki populacyjnej”), przeprowadzone dość wyrywkowo. Nie da się jak na razie wykluczyć, że gdzieś istnieje jakaś niezidentyfikowana do tej pory pod tym kątem, ludzka populacja, której współczynnik F jest znacząco większy niż pozostałe, a nawet przekracza 50% i będąca tym samym odrębną rasą. Szczególnie obiecującym terenem do takich poszukiwań jest Azja południowo-wschodnia z jej licznymi wyspami i archipelagami, gdzie jeszcze do niedawna, w czasach wręcz już historycznych, żyły nie tylko odrębne ludzkie rasy, ale wręcz całe gatunki, a być może żyją i do tej pory, oraz sąsiadująca z nią od wschodu Australia. Zamieszkujący tą ostatnią Aborygeni byliby dobrymi kandydatami na rasę, ze względu na swoją długotrwałą, sięgającą kilkadziesiąt tysięcy lat izolację od pozostałych ludzkich populacji, wiele cech „pierwotnych” w swojej anatomii, na przykład bardzo silny prognatyzm, czy ślady wałów nadoczodołowych, oraz, co też istotne, największą ze wszystkich ludów „dzikich” niechęć do integrowania się z nowoczesną cywilizacją globalną. Na razie jednak badania nie potwierdziły rasowej odrębności Aborygenów, zresztą wcale nie wiadomo czy ich izolacja była wystarczająca (poniżej 1 osoby na cztery pokolenia) i czy trwała wystarczająco długo. Chociaż genetycznie Aborygeni są faktycznie najdalej odlegli od macierzystych populacji afrykańskich ze wszystkich innych przebadanych ludzi na Ziemi, jednak nie jest to odległość wystarczająca do stworzenia rasowej odrębności. Nie należy się jednak zrażać, bo w dżunglach dzisiejszej Indonezji może kryć się jeszcze wiele niespodzianek.

Na razie jednak innych ludzkich ras nie odkryto. Nie zraża to jednak wszelkiej maści miłośników kolektywizmu, od tychże ras kreowania, prowadzenia „polityki rasowej”, zwalczania lub propagowania „segregacji rasowej” i w ogóle, jak to w socjalizmie, kreowania problemów, które później bohatersko można będzie zwalczać. Zadanie ułatwia im fakt, że chociaż realne ludzkie rasy nie istnieją, to jednak poszczególne populacje geograficzne jednak dość wyraźnie się od siebie różnią. Cechą, w której najłatwiej dostrzec  różnice międzypopulacyjne jest kolor skóry. Kolor ten jest warunkowany produkcją odpowiedniego barwnika – melaniny. Barwnik ten chroni skórę przed nadmiarem szkodliwego promieniowania UV i dlatego można zauważyć pewien gradient geograficzny w nasyceniu danej populacji melaniną. Najbardziej „czarne” są ludy rozmieszczone z grubsza wzdłuż równika, od murzynów w Afryce, poprzez indyjskich Drawidów, do Melanezyjczyków i Papuasów w okolicach Nowej Gwinei. A w miarę oddalania się od równika, można zauważyć narastające pojaśnienie. Nie jest to jednak reguła bezwzględna. Południowoamerykańscy Indianie, zwłaszcza żyjący w Andach, są co prawda ciemniejsi od swoich krewniaków z Ameryki północnej, ale daleko im jednak do murzynów. Z drugiej zaś strony w Australii, zasięg „rasy czarnej”, jeszcze w XIX wieku sięgał południowych brzegów Tasmanii, czyli prawie 44 stopnia szerokości geograficznej południowej, co na półkuli północnej odpowiadałoby położeniu mniej więcej Bukaresztu, natomiast ze względu na znacznie od europejskiego ostrzejszy klimat Tasmanii, byłby to raczej odpowiednik Skandynawii. O ile łatwo wytłumaczyć wartość dostosowawczą wysokiego poziomu melaniny w tropikach, o tyle trudniej wytłumaczyć pojaśnienie, do jakiego doszło w niektórych populacjach od równika oddalonych, a już bardzo trudno przypadki skrajne, w których, albo w ogóle żadnego pojaśnienia, jak w przypadku pierwotnych Tasmańczyków, nie było, albo odwrotnie, pojaśnienie nastąpiło w sposób skrajny, jak u północnoeuropejskich niebieskookich blondynów. W dalszej części naszej opowieści będziemy nazywać tych ostatnich, jak i bliskie im kolorystycznie populacje europejskie, Białą Rasą, pamiętając wszelako, że, podobnie jak inne opisywane tutaj populacje, nie są oni rasą w sensie biologicznym. Zajmiemy się też kwestią Białej Rasy bardziej szczegółowo, ponieważ ze wszystkich rzekomych „ras” jest ona najbardziej zajmująca politycznie, przy czym lewizna „narodowo – rasowa” uważa ją za najwspanialsze Ukoronowanie Ewolucji Człowieka (dalej UEC), zaś lewizna gejowska, przeciwnie, za Zakałę Postępowej Ludzkości (ZPL)

Jak zatem powstała Biała Rasa? Zwykle zmniejszenie wydzielania melaniny tłumaczy się koniecznością syntezy przez ludzki organizm witaminy D. Synteza ta do swojego przebiegu wymaga pewnej niewielkiej dawki promieniowania UV o którą dla osób czarnoskórych żyjących w wysokich szerokościach geograficznych, mogłoby być trudno. Ta hipoteza może wyjaśnić pewną część pojaśnienia, mniej więcej do poziomu azjatyckich populacji mongoloidalnych, ale nie wystarcza do wyjaśnienia powstania Białej Rasy, do czego doszło tylko w jednym miejscu na planecie. Gdyby pojaśnienie do poziomu Białej Rasy miało rzeczywiście taką wartość dostosowawczą, to zaszłoby wszędzie na świecie, nie tylko u Tasmańczyków, ale także i u Eskimosów, czy Indian z Ziemi Ognistej. Co do tych dwóch ostatnich populacji twierdzi się co prawda, że nie miały one na to dość czasu, jednak cechy o dodatniej wartości dostosowawczej utrwalają się bardzo szybko. Wystarczy kilka procent przewagi rozrodczej, aby dana cecha zdążyła się utrwalić w dowolnej populacji w ciągu 400-500 pokoleń, a tyle mniej więcej czasu nawet mieszkańcy Tierra del Fuego, nie mówiąc już o Tasmańczykach którzy zajmowali swoje tereny równie długo jak ludzie w Europie swoje, spokojnie mieli. Oczywiście w przypadku cech poligenowych, czyli determinowanych przez wiele genów, a do takich cech wydzielanie melaniny należy, utrwalanie trwa dłużej, ale i tak wymienione populacje powinny być o wiele jaśniejsze niż ich bezpośredni kuzyni, Indianie południowoamerykańscy, czy Aborygeni z Australii właściwej. Także żyjący przez dziesiątki tysięcy lat na terenach Europy neandertalczycy, jeżeli nawet pojaśnieli, to jednak raczej nie do stadium Białej Rasy, chociaż istnieją rekonstrukcje tak ich właśnie przedstawiające. Synteza witaminy D i uwarunkowania klimatyczne ją determinujące nie wystarczają zatem do wytłumaczenia pochodzenia Białej Rasy.

Cofnijmy się teraz o krok i wróćmy do Afryki. Obecnie Afryka jest jak najbardziej „czarna”, ale w nie tak znowu odległej przeszłości wcale czarna nie była. Pierwotna jej ludność, pierwsi w ogóle ludzie na świecie, bardziej niż dzisiaj znanych afrykańskich murzynów przypominali raczej dzisiejszych Buszmenów. Byli, owszem ciemni, ale nie czarni jak smoła. W takiej też postaci opuścili oni Afrykę. Ich dalsza ewolucja mogła więc przebiegać zarówno w kierunku pojaśnienia, jak i pociemnienia. Oznacza to, że geny „białości” były już u nich obecne, tylko wymieszane z genami „czarności”. Migracja na północ sprawiła zaś, że ciemny kolor skóry przestał być cechą dostosowawczą, a stał się neutralną. A cechy neutralne podlegają ewolucji neutralnej, czyli tak zwanemu dryfowi genetycznemu. Czy Biała Rasa mogła powstać wskutek dryfu genetycznego, szczególnie silnego w małych populacjach? Aby to zbadać, przyjmijmy teraz, że za kolor skóry odpowiadają tylko dwa geny zlokalizowane w jednym locus a ich kombinacja daje odpowiednio

AA – skóra czarna

Aa – skóra ciemna

aa – skóra biała

W takiej sytuacji, kiedy wyjściowa częstość genu Białej Rasy (gen BR – brzmi jakże naukowo!) wynosi Q, to prawdopodobieństwo utrwalenia się tego genu czystym przypadkiem, czyli w drodze dryfu genetycznego wynosi 1/Q, natomiast przeciętny czas w jakim się to stanie to:

T = -4*N*(1-Q)/Q*ln(Q)

Gdzie N to oczywiście wielkość populacji, która ma się stać Białą Rasą. Zważywszy, ze przeciętne populacje w paleolicie nie były liczniejsze niż 100-200 osób, czyli nie więcej niż 100 osób na pokolenie, i zakładając że czas utrwalenia nie może być dłuższy niż jakieś 1600 pokoleń, otrzymujemy niezbędną wyjściową częstość Q na poziomie około 0,25. Może się to wydawać obiecującym rezultatem, ale wcale nim nie jest. Po pierwsze, zignorowaliśmy dopływ genów z innych populacji, a wiemy już, że taki dopływ w postaci 3-4 osób na pokolenie trwał cały czas. Po drugie, przy tak wysokiej częstości wyjściowej, otrzymalibyśmy wskutek czysto losowego rozkładu w naszej początkowej populacji 0,25^2, czyli 6,25% osobników już wyjściowo czysto białych. Po trzecie zaś, założenie że za ludzkie umaszczenie odpowiadają tylko dwa geny jest, jak już była o tym mowa, skrajnie uproszczone. Mamy do czynienia z cechą poligenową, regulowaną przez wiele genów. Nawet jeżeli są to tylko 4 locii z rozkładem od AABBCCDD (całkowicie czarni) do aabbcdd (całkowicie biali), to czas powstania Białej Rasy na drodze dryfu genetycznego wydłuża się właśnie czterokrotnie. Przyjęcie zaś dodatkowo bardziej realistycznej częstości początkowej Q np. na poziomie 5%, daje nam oczekiwany czas na powstanie Białej Rasy na poziomie już 90 000 pokoleń, czyli znacznie dłużej niż istnieje sam gatunek Homo Sapiens. Ewolucja neutralna jest po prostu zbyt powolna, aby oczekiwany przez nas rezultat zapewnić w postulowanym czasie.

Pozostaje więc tylko dobór. Jednak dopiero co jego możliwości w tym zakresie podważyliśmy. Na szczęście jednak dla Białej Rasy, nie do końca. Udało nam się tylko, jako czynnik sprawczy jej powstania, wyeliminować dobór ze względu na warunki geograficzno-klimatyczne. Ale przecież to nie jedyny rodzaj doboru. Rozwiązanie naszej zagadki kryje się w tytule znanej klasyki filmowej.

Mężczyźni wolą blondynki.

Teza że biała skóra, blond włosy i niebieskie oczy powstały jako ewolucyjny odpowiednik ogonu pawia, czy jeleniego poroża, czyli w wyniku doboru płciowego, jest najbardziej ze wszystkich prawdopodobna. Tylko dobór płciowy wyjaśnia równocześnie krótki czas jaki do powstania Białej Rasy był potrzebny, jak i to, że powstała ona wyłącznie raz, mimo że populacji bytujących w zbliżonych klimatycznie i geograficznie środowiskach, nie brakowało ani na półkuli północnej, ani nawet na południowej. Dobór płciowy pojawia się wtedy, kiedy na skutek przypadkowego wahnięcia rozkładu w którymś pokoleniu w populacji pojawiają się osobnicy o nieco bardziej niż dotychczas skrajnej cesze, np. nieco dłuższym ogonie u pawii a równocześnie zostają z tego powodu uznani za bardziej atrakcyjnych partnerów rozrodczych. Początkowo ta różnica może być niewielka, ale dobór płciowy polega na koewolucji genów odpowiadających za wielkość danej cechy i genów sprawiających, że dana cecha wydaje się atrakcyjna seksualnie, zatem mamy do czynienia z samonapędzającym się sprzężeniem zwrotnym, które gwarantuje, że eskalacja danej cechy nie ustanie, dopóki przeciwnie skierowana presja doboru. związana z kosztem jej wytworzenia i utrzymania, nie zrównoważy parcia atrakcyjności płciowej. A ponieważ, jak już wspomniano w wysokich szerokościach geograficznych kolor skóry staje się cechą w dużej mierze neutralną, oznacza to całkowite wybielenie do stadium Białej Rasy właśnie. Za hipotezą seksualną przemawia nie tylko fakt, że (biali) mężczyźni wolą blondynki, nie tylko to, że włosy blond są cieńsze, a tym samym bardziej jedwabiste i przyjemne w dotyku, co podczas wzajemnego iskania, będącego wśród wszystkich hominidów najpopularniejszą grą wstępną, miało zasadnicze znaczenie, ale także tzw. teoria handicapu. Głosi ona, że osobnik, który może sobie, ignorując koszty i zagrożenia, pozwolić na wytworzenie ekstrawaganckiej cechy, daje tym samym dowód że jest silny i zdrowy, zatem nadaje się na partnera. I znów biała skóra nie tylko naraża na złapanie czerniaka, ale też wszystkie inne choroby skórne są na niej widoczne dużo lepiej niż na skórze ciemniejszej.

Poniższy wykres pokazuje czas ewolucji Białej Rasy w zależności od ilości genów kodujących poziom melaniny. Założono, że skrajne homozygoty, czyli w przypadku czterech locii aabbccdd względem AABBCCDD różnią się atrakcyjnością seksualną dla płci przeciwnej tylko o 5%, a allele pośrednie proporcjonalnie mniej

 

Jak widać nawet przy tak skromnym doborze, Biała Rasa powstaje w ciągu raptem kilkuset pokoleń. Od razu mamy też odpowiedź, dlaczego do wybielenia nie doszło w Tasmanii. Aby dobór, płciowy, czy nawet na syntezę witaminy D, mógł zacząć działać, w populacji potrzebna jest zmienność, czyli w tym przypadku jakiś choćby nikły, ale większy od zera odsetek genów BR. Mieli taki ludzie opuszczający Afrykę, ale przodkowie Tasmańczyków, zanim do Tasmanii dotarli, musieli przebyć bardzo długą drogę, praktycznie w całości położoną w strefie tropikalnej. A tam istnieje presja doboru na zwiększanie produkcji melaniny. I tak przodkowie Tasmańczyków swoje geny BR, czy to w drodze wspomnianego doboru, czy też zwyczajnie wskutek dryfu i tzw. efektu założyciela – utracili. I kiedy dotarli już na Tasmanię nie mieli koniecznego zróżnicowania, na którym dobór mógłby pracować, a odtworzenie tego zróżnicowania drogą mutacji musiałoby trwać bardzo długo. A kiedy po 40 tysiącach lat do Tasmanii dotarła kolejna fala migracji, tym razem prosto z Europy, to przywiezione przez nią geny BR wyparły stare tasmańskie allele całkowicie, co w przypadku nieco bardziej bliżej równika położonej Australii nie do końca zaszło.

Opisane wyżej zróżnicowanie, mylnie zwane „rasowym”, dotyczyło najbardziej znanej i najbardziej rzucającej się w oczy różnicy międzypopulacyjnej, czyli umaszczenia. Nie jest to jednak jedyna istniejąca różnica. Ludzkie populacje geograficzne różnią się też innymi cechami ilościowymi, np. stopniem podatności na niektóre choroby, czy średnim poziomem inteligencji. Odkrycie tej ostatniej różnicy wywołało oczywiście wśród nic nie rozumiejących humanistów niemały zamęt.  Piewcy UEC spuchli z dumy, że z powodu samej przynależności do określonej „rasy” są oni bogatsi, piękniejsi i mądrzejsi niż ludzie do owej „rasy” nie przynależni, natomiast wyznawcy ZPL tradycyjnie wyzwali odkrywców tego faktu od rasistów, faszystów i homofobów ogłaszając że fakty sprzeczne z ich dogmatami nie istnieją. Ani jedni ani drudzy nie zdawali sobie sprawy, że te różnice w inteligencji, głównie miedzy afrykańskimi murzynami a ludźmi pochodzenia europejskiego, czyli naszą Białą Rasą, są bardzo niewielkie i prawdopodobieństwo, że losowo wybrany białas jest inteligentniejszy od losowo wybranego murzyna tylko nieznacznie przekracza 50%. Wyraźne różnice występują tylko w populacjach marginalnych, na krańcach rozkładu. Wśród osadzonych w więzieniach kryminalistów występuje zdecydowana nadreprezentacja murzynów, natomiast wśród laureatów naukowych nagród Nobla, czy arcymistrzów szachowych FIDE nie ma ich wcale. Przy czym zarówno kryminaliści, jak i arcymistrzowie szachowi, nie mówiąc już o laureatach nagrody Nobla, stanowią bardzo niewielki odsetek populacji z których się wywodzą. Jeszcze bardziej komplikuje sprawę „rasa” mongoloidalna, której średnie IQ jest jeszcze wyższe niż w przypadku Białej Rasy, ale za to odchylenie standardowe – niższe, czyli na krańcach rozkładu zarówno wśród geniuszy, jak i wyrzutków społecznych, dominują białasy.

Bardzo wiele namiętności budzi także wśród humanistów kwestia „mieszania ras”. Twierdzi się, że wskutek globalizacji i masowych ruchów migracyjnych, ludzkość staje się coraz bardziej wymieszana i w przyszłości wszystkie istniejące wcześniej różnice regionalne znikną i rozpłyną się w jednolitej masie „jednej rasy, ludzkiej rasy”. Humaniści tym tylko różnią się między sobą, że o ile ci z ZPL mówią o tym z zachwytem, o tyle ci spod znaku UEC ze zgrozą. Oczywiście zarówno jedni jak i drudzy mylą się całkowicie, kolejny raz udowadniając swoją bezbrzeżną ignorancję w dziedzinie genetyki i darwinowskiej teorii ewolucji.

Wróćmy więc do naszego uproszczonego modelu, w którym za ludzkie umaszczenie odpowiadają tylko dwa alternatywne geny na jednym locus. Zredukujmy też ludzką populację do 700 mln murzynów – czyli genotypu AA i 300 milionów białasów –  genotypu aa. Załóżmy że oto nastąpiło owe mityczne „wymieszanie”, czyli rozród poprzez losowy dobór partnerów. Populacja znajduje się teraz w tzw równowadze Hardego-Weinberga. Rzeczywiste ludzkie populacje są daleko od tej równowagi, ponieważ dobór partnerów nie jest losowy. Ponieważ w populacji mamy 30% alleli a i 70% alleli A, zatem proporcja fenotypów w równowadze H-W będzie następująca:

0,7*0,7 = 49%, czyli 490 milionów osobników AA – czarnych

2*0,7*0,3 = 42%, czyli 420 milionów osobników Aa – mulatów

Oraz 0,3*0,3 = 9%, czyli 90 milionów osobników aa, …białych

A ponieważ jest to stan równowagi, to te proporcje już pozostaną. Wskutek „mieszania”, Biała Rasa …nadal w populacji istnieje.

No, oczywiście model jest zbyt uproszczony. Jak już wspomniano kolor skóry to cecha wielogenowa. Załóżmy że tych odpowiedzialnych za to genów nie jest dwa, nie osiem, jak to już czyniliśmy, tylko dwadzieścia. W sumie daje to już nie trzy, nie dziewięć, a dwadzieścia jeden możliwych kombinacji „koloru”, co aż nadto wystarczy do opisania całej ludzkiej zmienności w tym zakresie. Fenotypy rozkładają się teraz zgodnie z rozkładem dwumianowym, z tajemniczych powodów nazywanym też w Polsce rozkładem Bernoulliego. Oto on, oraz jego przybliżenie rozkładem ciągłym – normalnym, jak widać całkiem dokładne i rozkładem Poissona, mniej dokładne, ale użyteczne w warunkach skrajnych, kiedy częstość Q jest bliska zeru, lub odwrotnie – bliska jedności:

 

Jak widać teraz większość populacji faktycznie jest już „beżowa”, ale biali nadal z populacji …nie znikają. Chociaż „idealni nordycy” typu P0 pojawiają się sporadycznie co kilka pokoleń, to jednak „prawie białych” fenotypów P1-P3 jest już w każdym pokoleniu zauważalna ilość. Generalnie zatem, niezależnie od intensywności „mieszania” nie da się genów BR w ten sposób z populacji usunąć. „Ras” po prostu nie da się „wymieszać” tak jak farby, z tego prostego powodu, ze proces dziedziczenia jest cyfrowy, a nie analogowy, co odkrył już braciszek Mendel 150 lat temu, ale co nadal jeszcze do humanistów nie dotarło.

Powyższy wywód, oparty o ideę równowagi Hardego-Weinberga, zakłada oczywiście, że ta równowaga jest równowagą. Czyli że nie tylko osobnicy w populacji kojarzą się losowo, ale także, że geny BR są neutralne. Lewica zaś wszelkiej maści jest święcie przekonana, że wcale tak nie jest. Że geny BR dają jakąś przewagę ewolucyjną. I w związku z tym albo chce lewica, aby osoby z dużym odsetkiem genów BR, jako i tak naturalnie dominujące były prawnie uprzywilejowane (frakcja UEC), albo na odwrót, ludzie z małym potencjałem BR, jako naturalnie upośledzeni, powinni być w sposób sztuczny prawnie „wyrównani” w górę poprzez system przywilejów i handicapów (frakcja ZPL). Oczywistego rozwiązania polegającego na tym, aby niezależnie od poziomu BR wszyscy obywatele byli przez prawo traktowani dokładnie tak samo, a wtedy samo się zobaczy, czy geny BR dają przewagę i zwiększają swoją frekwencję, czy też nie, albo wręcz przeciwnie, jako niewymagającego stosowania inżynierii społecznej, nie biorą humaniści pod uwagę.

Czy jednak w ogóle populacja ma tendencję do mieszania się? Niewątpliwie populacje mieszały się …kiedyś. W końcu nawet obliczyliśmy tempo takiego mieszania. W czasach nowożytnych mieszanie przybrało na intensywności do tego stopnia, że aż niektóre kraje poczuły się w obowiązku ten proces powstrzymywać wprowadzając różne formy apartheidu. Jednak apartheid okazał się chybionym eksperymentem, zresztą stosowanym na małym obszarze, krótko i niezbyt konsekwentnie. Apartheid upadł, świat się zglobalizował a podróże międzykontynentalne stały się codziennością. Niegdyś ci, którzy nie należeli do rodów panujących, w poszukiwaniu partnera rozrodczego mogli rozglądać się tylko po najbliższym sąsiedztwie. Teraz krąg wyboru znacząco się powiększył. Potem doszedł jeszcze internet z jego serwisami randkowymi i matrymonialnymi rozszerzający populację potencjalnych partnerów na świat cały. I co?

Jak przekonywająco udowadnia Marina Adshade w swojej znakomitej i nowatorskiej książce „Seks i pieniądze”, ludzie owszem, bardzo rozszerzyli grupę, w której poszukują pasujących im partnerów, jednak nie czynią tego wcale w tym celu, aby się mieszać w „jedną rasę ludzką rasę”. O nie! Nie poszukują partnera „losowo dobranego” spełniającego warunki równowagi H-W. Poszukują partnerów maksymalnie podobnych do nich samych. Podobnych pod względem wykształcenia, statusu społecznego, zarobków i majątku, wykonywanego zawodu, posiadanego hobby, światopoglądu, a także oczywiście …wyglądu zewnętrznego. I przyznać autor tego eseju musi, że kiedy przeczytał rzeczoną książkę, rozejrzał się po swoim najbliższym otoczeniu, rodzinie, znajomych, etc i faktycznie znalazł bardzo dobre skorelowanie z tym co napisała pani Adshade

Omawiając problem ewentualnej specjacji gatunku ludzkiego na rasy, a później i na odrębne gatunki, podkreśla się zwykle, że w warunkach globalizacji, łatwości podróży i nawiązywania kontaktów nie będzie ona możliwa, dopóki ludzkość nie zacznie osiedlać się w kosmosie. To tylko częściowo prawda. Milcząco zakłada się bowiem, że owa hipotetyczna specjacja będzie miała charakter allopatryczny. A przecież nie jest to jedyna możliwa specjacja.

Już teraz, po zaledwie jednym – dwóch pokoleniach mechanizm opisywany przez Marinę Adshade doprowadził do narastającego rozwarstwienia społecznego, a rozkład dochodów, kiedyś bardzo zbliżony do ciągłego, staje się teraz coraz bardziej dyskretny. Prawnicy łączą się z prawnikami, inżynierowie z inżynierami, a lekarze z lekarzami. W globalnym społeczeństwie, po cichu, bez medialnego hałasu, zaczynają się wykształcać odrębne  …kasty. Na razie jeszcze tylko ekonomiczne. Ale przecież ten proces dywergencji nie ogranicza się tylko do kwestii ekonomicznych, ale sięga też fenotypów. Tych nieposzerzonych. A to, zgodnie z teorią ewolucji musi doprowadzić do specjacji. Specjacji sympatrycznej. Nie trzeba długiego czasu, żeby śladem rozkładu dochodów, również rozkład genów zaczął stawać się dyskretny. Odrębne rasy i gatunki ludzkie będą się wykształcać podobnie jak rasy psów żyjąc razem na jednym terytorium i codziennie widując się nawzajem. Widując, ale będąc oddzielonymi niewidzialną, ale niezwykle silną barierą prezygotyczną, już się nie krzyżując.

Jeżeli takie rozdzielne plemiona będą poddane tej samej presji środowiska, proces specjacji będzie zachodził drogą dryfu i tym samym będzie trwał bardzo długo. Ale tak przecież nie będzie. Dla człowieka „środowiskiem naturalnym” nie są przecież warunki geograficzno-przyrodnicze, ale otoczenie kulturowe. Moda. Dobór któremu poddawane są obecnie ludzkie populacje to przede wszystkim dobór płciowy. A tu trudno się spodziewać, żeby dla wszystkich kast będzie on taki sam. Przeciwnie, z pewnością będzie bardzo zróżnicowany. I ludzkość znajdzie się w takiej samej sytuacji jak niedawno psy. Podzielona na izolowane rozrodczo subpopulacje i poddana silnemu doborowi w różnych kierunkach. Do wytworzenia psich ras wystarczało zwykle kilkanaście pokoleń. Ile będzie potrzeba do wytworzenia ras ludzkich? A ile do wytworzenia odrębnych gatunków? I to nawet bez stosowania inżynierii genetycznej?

W swojej historii Homo Sapiens nigdy, o ile wiadomo, nie wytworzył oddzielnych ras. Ale wytworzy. Nadchodzi Czas Wielkiej Specjacji. Patrzcie i podziwiajcie.

 

Jeśli chcesz wiedzieć więcej przeczytaj:

1. „Ewolucja” Douglas Futuyma, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2008

2. „Podstawy genetyki populacyjnej” Daniel Hartl, Andrew Clark, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2010

3. „Genetyka. Krótkie wykłady” Fletcher, Hickey, Winter. Wydawnictwo naukowe PWN 2011

4. „Seks i pieniądze” Marina Adshade Dom wydawniczy PWN 2014

5. Ewolucja – siła przypadku

6. Ewolucja – siła konieczności